بریده‌های کتاب گلستان سعدی

بنیاد ظلم در جهان اول اندک بوده است و به مزید هرکس بدین درجه رسیده است.

ترک دنیا به مردم آموزند خویشتن سیم و غَلّه اندوزند عالمی را که گفت باشد و بس هرچه گوید نگیرد اندر کس عالم آن کس بُوَد که بد نکند نه بگوید به خلق و خود نکند

قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید..

گر مرا زار بکُشتن دهد آن یارِ عزیز تا نگویی که در آن دم غم جانم باشد گویم: از بنده‌ی مسکین چه گُنه صادر شد؟ که دل آزرده شد از من؟غم آنم باشد

بگفت : احوال ما برق جهان است دمی پیدا و دیگر دم نهان است گهی بر طارَمِ اعلی نشینم گهی در پیش پای خود نبینم

همراه اگر شتاب کند همرَه تو نیست دل در کسی مبند که دل بسته‌ی تو نیست

فرق است میان آنکه یارش در بَر با آن که دو چشم انتظارش بَر دَر