بریده‌های کتاب خودشناسی

گاه می‌کوشیم غم و اندوهی را که نتوانسته‌ایم صادقانه با آن روبه رو شویم پشت حد اغراق آمیزی از سرخوشی دیوانه‌وار پنهان کنیم. در این حالت نه تنها شادمان نیستیم بلکه به تمامی ناتوانیم از این که حتی کوچکترین اندوهی را احساس کنیم، زیرا در این صورت به کلی غرق غم‌های فروخورده‌مان می‌شویم. برای همین با پافشاری تمام گرایشی شکننده در خودمان می‌پروریم که مدام بگوییم همه چیز خوب است.

عقل ما گرچه مطلقا سرد و خشک به نظر می‌رسد اما از جهات گوناگون برده‌ی عواطف است.

عشقِ شرافتمندانه به خویشتن با خودخواهی فرق دارد. عشق به خویشتن یعنی احساس صحیح احترام به خودمان.

به طور سنتی پسران اجازه ندارند که اعتراف کنند دلشان می‌خواهد گریه کنند و دختران نیز اجازه ندارند برخی آرزوها و آمال خاص را در ذهن بپرورند تا مبادا به زنانگی وجودشان لطمه بزند.

سه چهارم پریشانی ما ناشی از این نیست که چیزهای نگران کننده وجود دارند،بلکه ناشی از آن است که به نگرانی هایمان فرصت لازم و کافی نمی دهیم که درک شوند و بدین ترتیب خنثی گردند.

افرادی که برما تسلط داشته‌اند پیام‌های خود را آنقدر تکرار کرده‌اند که سرانجام ، چه خوب چه بد ، در شیوه‌ی تفکر ما جا گرفته اند.

احساسات و امیالی که واکاوی نشده‌اند ، به سادگی ما را به حال خود نخواهند گذاشت ؛ آنان در وجودمان لانه می‌کنند و انرژی خود را به شکلی تصادفی به دیگر مسائل مجاور خویش می‌گسترانند .

گاه فهم دینامیک های سیاره ای در فضا برایمان ساده تر از درک سازگاری است که در اعماق مغزمان در کار است.

باید بدانیم که عشق شرافتمندانه به خویشتن با خودخواهی فرق دارد : عشق به خویشتن یعنی احساس صحیح احترام به خودمان .