بریده‌های کتاب برنامه ریزی در ایران: بر اساس تجارب گروه مشاوره دانشگاه هاروارد در ایران در تهیه برنامه عمرانی سوم

مک لئود نویسنده کتاب برنامه ریزی در ایران می نویسد:«انسان ها هنگامی که خارج از مرزهای فرهنگی جامعه خود در صدد تغییر و بهبود وضعیت خود باشند به جز عده معدودی همه به طور اجتناب ناپذیر در معرض درهم ریختگی فرهنگی قرار می گیرند.»

بحث نویسنده درباره دلایل ناکارآمدی برنامه سوم توسعه در سال 1340: «درکار برنامه ریزی جامع، ضعف بزرگ ما این بود که برای مجموعه ی گسترده ای از مسائل بسیار دشوار، به نحو افراطی از راه حل های فرضی استفاده کردیم.»

مشاور امریکایی در مواجه باشکست پروژه هایش در ایران: این امر هرچند تاسف بار است اما به عذر خواهی نیاز ندارد.

داستان برنامه ریزی در ایران: در سازمان برنامه تماس ها و ارتباط ها ی مستقیم بین مدیر عامل و روسای واحد ها یا بین معاونین قاعده است نه استثنا. در مسیر صدور دستورات سازمانی، مقامات میانی نه فقط دور زده می شوند بلکه اغلب از توافقات و تفاهمات حاصله بی اطلاع می مانند.

اصلاحات اداری در ایران واقعاً حکایت غم‌انگیزی دارد. در این کشور «اصلاح اداری» که مانند «پیشرفت فنی» و «توسعه‌ی اقتصادی» یک اصطلاح کلیشه‌ای است به طور نامشخصی با مفاهیم «نوسازی» و «پیشرفت» _که فی نفسه باید خوب باشد_ ربط داده می‌شود. دولت یا برخی سازمان‌های دولتی در مقاطع زمانی مشخص و معمولاً به هنگام رویارویی با مقتضیات سیاسی به این اصلاحات کلیشه‌ای روی می‌آورند و می‌کوشند تا آن‌ها را عینیت ببخشند.

بقای هر صاحب‌منصب دولتی دیگر نه به صلاحیت مدیریتی بلکه به توانایی و مهارت او به عنوان یک سیاست‌مدار بستگی پیدا می‌کند. دیوان‌سالاری دیگر دائما با خود در حال جنگ است.