بریده‌های کتاب دلتنگی در فروشگاه اچ مارت

چون دید من نسبت به پدرم بد می شد؛ درست ماننده یک بشقاب شکسته که تکه های آن بهم چسبانده شده اند و باید همچنان از آن استفاده کرد، اما تنها چیزی که دیده می شود، ترک های آن بشقاب است.

با تمام وجود آرزو میکردم ظلمت و تاریکی گریبانمان را نگیرد.

من اثری بودم که مادرم از خود برجای گذاشت. اگر نمی‌توانستم در کنار او باشم، به مادرم تبدیل می‌شدم.

من برای این اتفاق آمادگی نداشتم هیچ کس مرا برای این اتفاق آماده نکرده بود. چرا باید چنین حسی را تجربه می‌کردم؟ چرا باید این خاطره یادم می‌ماند؟

او عشقش را با دروغ‌های مصلحتی و تایید کلامی مداوم ابزار نمی کرد؛ بلکه با توجه نامحسوس به چیزهایی که باعث خوشحالی شما می شد و نگه داشتن آن برایتان ابراز عشق می کرد تا بدون آنکه حتی متوجه بشوید در شما حس دلگرم شدن و مورد توجه قرار گرفتن ایجاد کند.

هرگز اینطور واضح،شاهد ابراز احساسات مادرم نبودم.هرگز ندیده بودم مادرم مانند کودکی باشد که روی رفتارش هیچ کنترلی ندارد.

مادرم به جر و بحثی با پدرم اشاره کرده و گفته بود اصلا نمی‌تواند موضوع بحثشان را به من بگوید، چون دید من نسبت به پدرم بد می‌شد؛ درست مانند یک بشقاب شکسته که تکه‌های آن بهم چسبانده شده‌اند و باید همچنان از آن استفاده کرد، اما تنها چیزی که دیده می‌شود، ترک‌های آن بشقاب است.

من مادرم را به دو زبان صدا میکردم. حتما آن موقع هم می‌دانستم که هیچ کس به اندازه او دوستم نخواهد داشت.

با هم بودن من و پدرم بدون حضور مادرم حس عجیبی داشت. من و پدرم هیچ‌وقت زمان زیادی با همدیگه تنها نبودیم.

این احتمال قریب الوقوعِ خطرناک و ناگفته وجود داشت که اگر مادرم نبود تا من و پدرم را به هم مرتبط کند،کم کم با یکدیگر غریبه می‌شدیم.آنقدر که می دانستم برای مادرم مهم هستم، برای پدرم مهم نبودم و میتوانستم حدس بزنم که پیامد نبود مادرم،به مشکل برخوردنِ من و پدرم برای با هم زندگی کردن بود؛ به احتمال زیاد سرگردان می‌شدیم و خانواده مان به کل از هم می‌پاشید.

حالا، بیش از هر زمان دیگر، با اشتیاق فراوان آرزو می‌کردم راهی پیدا شود تا بتوانم دردی که مادرم تحمل می‌کرد را به خودم انتقال دهم و من به جای او درد بکشم.

فکر می کردم موسیقی تمام مشکلاتم را حل خواهد کرد.باور صادقانه و بچگانه من این بود که آهنگ‌ها می توانند شفابخش باشند.

اینطور به نظر می‌آمد که مردم دنیا به دو گروه متفاوت تقسیم شده‌اند؛ آن‌هایی که درد را حس کرده و چشیده بودند و آن‌هایی که دیر یا زود درد را حس می‌کردند و می‌چشیدند.

اینطور به نظر می‌آمد که مردم دنیا به دو گروه متفاوت تقسیم شده‌اند؛ آنهایی که درد را حس کرده و چشیده بودند و آنهایی که دیر یا زود درد را حس می‌کردند و می‌چشیدند.

نکند حافظه‌ام ضعیف شده بود، نکند خواب‌هایم به زمان آن ضربه روحی و روانی معطوف شده بودند، و تصویر مادرم در همان حالت بیماری در ذهنم مانده بود. آیا زمانی که مادرم زیبا بود را از یاد برده بودم؟

احتمال دارد کسانی که می خواهند بچه های خود را بزرگ کنند و به خانواده خود عشق بورزند، به اندازه کسانی که در پی کسب درآمد و خلق کردن و ساختن چیزی هستند احساس رضایت کنند هنر مادرم عشقی بود که در وجود عزیزانش به حیات خود ادامه میداد؛ هنر او تاثیرگذاری و خدمتی به جهان بود که میتوانست به اندازه یک آهنگ یا کتاب جاودان و ماندگار باشد وجود داشتن هنر بدون وجود عشق امکان پذیر نبود.

اگر خدایی وجود داشت، به احتمال زیاد مادرم، نزد او رفته بود و می‌گفت باید کاری کند که اتفاقات خوبی برای من بیفتد. و اگر باید درست در نقطه عطف زندگیمان و دقیقا زمانی که اوضاع داشت خوب می‌شد، از همدیگر جدا می‌شدیم، حداقل کاری که خدا می‌توانست انجام دهد این بود که کاری کند چند مورد از آرزوهای دست نیافتنی دختر او به حقیقت بپیوندد.

زمانی که از مادرم می پرسیدم میخواهد به چه شکل به این دنیا بازگردد. همیشه به من می گفت می خواهد به شکل یک درخت برگردد. این پاسخ اینکه مادرم ترجیح میداد به جای موجودی باشکوه و اسطوره ای در نقش موجودی متواضع و بی حرکت به زندگی بازگردد، عجیب و آرامش بخش بود.

اگر مادرم آرام‌آرام از بین می‌رفت و می‌مُرد، من هم می‌مُردم.

او غم و اندوه خود را داشت که باید با آن مواجه می‌شد، اما فعلا آن را سرکوب کرده بود. زمانی که کسی فرو می‌پاشد و از حال می‌رود، دیگری ناخودآگاه وزن او را به دوش می‌کشد.