بریده‌های کتاب آرامش به سبک راهب جنگلی

این نیز بگذرد هیچ چیز ابدی نیست.همه چیز گذرا است و بدترین و بهترین خبر همین است.

هر کسی از بیرون موفق به نظر می رسد، این را می داند که موفق به نظر رسیدن ضمانتی برای شادمانی نیست. موفقیت بیرونی و شادمانی دو چیز کاملا متفاوت است.

سازوکارهای درونی ما بسیار شبیه به هم است. همین را که بپذیریم و روی آن نور بیندازیم، ساده‌تر می‌توانیم ادای مسلط بودن به همه چیز را در نیاوریم. کمک کردن به همدیگر، شریک شدن، صمیمانه با هم آشنا شدن ساده‌تر می‌شود. می‌توانیم به جای روابط رقابتی، روابط مثبت حمایتی را آغاز کنیم. می‌توانیم بدون ترس از شکست از همدیگر یاد بگیریم.

(تمام افکار خودت را باور نکن.) اگر با میزانی از بدبینی و طنز به افکار خودمان نگاه کنیم، خودمان بودن بسیار ساده تر خواهد شد.

اگر میخواهید با کسی راحت کنار بیایید، اگر میخواهید دیگران طوری رفتار کنند که برایتان قابل تحمل باشد، فقط یک راه وجود دارد: بیاموزید که آدم ها را همان طور که هستند دوست بدارید.

در گذر زمان، تعظیم کردن اعتماد به نفس مرا بیشتر و بیشتر می کرد، نوعی تعهد بود که به همه چیز جهت می داد، یادآور این بود که بجز غرور پر سروصدای شخصی ام، یک منبع خردمند دیگر هم در این جهان وجود دارد.

زندگی مثل جریان آب است و چنگ زدن به آب شدنی نیست، طبیعت آب روان و بی شکلی است.

گوش دادن بدون تعصب و قضاوت کمک می کند خودمان را هم بهتر بفهمیم و این چیز کوچکی نیست. کوچک که نیست هیچ، خیلی هم نکته مهمی است.

عاطفه زیربنایی برای رسیدن به آگاهی است.چیزی است ظریف و حساس با چشمانی باز و بیدار. چیزی درون ما که می تواند همه چیز را بپذیرد و درک کند که در هر لحظه، همه چیز همان طوری است که باید باشد.

وقتی افکارمان را نادیده می‌گیریم یا رهایش می‌کنیم، اسیر رفتارها، الگوها و حتی نظرات خودکار و ناخودآگاه می‌شویم. انگار که به ما افسار زده باشند؛ در دایره این افکار می‌چرخیم و می‌چرخیم. اینکه آزادی نیست. اینکه اصالت انسانی نیست. قدرت یعنی خروج از این دایره.

هر کسی که میبینی جنگ های خودش را دارد که تو از آن بی خبری پس همیشه مهربان باش

اگر همیشه به پیش فرض های ذهنی خودت چنگ بزنی، دسترسی به خودت را محدود میکنی و چیزهای زیادی را از دست میدهی. اگر میخواهیم به سطح بالاتری از خردمندی برسیم، ناچاریم از برخی تعصب هایمان دست بکشیم و با ندانسته هایمان راحت تر کنار بیاییم. این فکر که همه چیز را میدانیم معمولاً مشکل بسیار بزرگی است، ولی پذیرش این که همه چیز را نمیدانید، واقعاً بعید است جایی باعث دردسر شود. اگر بچسبیم به چیزهایی که فکر میکنیم از قبل میدانیم، چطور ممکن است چیز جدیدی کشف کنیم؟ چطور یاد بگیریم؟ چطور خودمان را توسعه دهیم، خلاقیت چه میشود بازیگوشی چه میشود؟ چطور میتوانیم راهی پیدا کنیم که یک به علاوه یک بشود سه؟

دیدن و همدردی کردن با خطاهای دیگران ما را به هم نزدیک می کند. ما در نقص هایمان تنها نیستیم.