بریده‌های کتاب مجموعه شعر زمرد

خطی ننوشتی و نکردی شادم گویا چو قطره اشکی از چشم افتادم

نسترن ها تشنه اند ای آسمان اشکی بریز بر شقایق های گریان قطره نابی بریز

ساقیا امشب کنارم خیمه زن با نگاهت گردن غم را بزن ساقیا جانی نمانده در تنم دور آخر جام را با من بزن

زیباترین سروده و شعر منی، تو و شعر و غزل پناه منی چشمهایت قاصدی خوش خبر، که گوید گاهی به یاد منی

در سکوت شب در خانه دل را زدند کیست؟ باز ناباورانه پرسیدم« کیست؟ » صدایی آرام گفت: آشنایم، آشنا.... روسری تنهایی را به سر کردم با خود می‌گفتم چه آشنایی؟ من که آشنایی ندارم خدایا! در را باز کردم باورم نمی‌شد مهمان همیشگیم امید و او چه خوش قول است تعارفش کردم به داخل آشنا خوش آمدی !چه خبر؟

ناباورانه ره می سپرد ره می‌سپرد ناباورانه به خلوت تنهایی شعرم او....همان شهرزاد قصه‌ها به قصه زیبای شعرم پا می‌کشید و من فریاد زدم های !های! به کجا می‌روی؟ به کجا ؟ خندید و گفت:به درون قلب مهربان تو و او چه معصومانه رهسپار سرای سرد من شد

خدا باشد باران ببارد یک فنجان چای داغ طراوت شعر من و تو موسم یک شکفتن

جمعه را باید شعر خواند نیما و فروغ چشم ها را باید بست و نفس کشید شعر سهراب را جمعه را باید به اسمان نگاه کنی موسیقی گوش دهی و زیر لب بخوانی اسمان، ابری گرفته بر دوش و من در سینه امیدی را

من با باران وضو می گیرم و با تپش خاک به اقامه می ایستم من رکوعم با طلوع و غروب آفتاب همراه است پهنه سبز گیتی سجاده من و با یک گل سرخ به دیدار خدا می تازم

انقدر از حسرت نامدنت اه کشیدم که پنجره از غبار اه من به ستوه امده است

عمری آرزویم است قفسی بسازم و زندانی کنم در ان غم را