بریده‌های کتاب بریدا

هر کس در دوران زندگی‌‌اش، می‌تواند دو کارکرد داشته باشد: "ساختن" یا "کاشتن". سازندگان شاید سال‌ها در کار خود بمانند و سازندگی شان مدت‌ها طول بکشد اما روزی می‌رسد که کارشان به پایان برسد‌. در این هنگام باز می‌ایستند و در میان دیوارهای خودساخته محصور می‌شوند وقتی کار ساختن پایان می‌گیرد، زندگی معنایش را از دست می‌دهد. اما کسانی هستند که می‌کارند. اینان گاهی هنگام طوفان و تغییر فصل‌ها رنج می‌برند و گاهی _به ندرت_ خسته می‌شوند. اما یک باغ، برخلاف یک ساختمان، هرگز از رشد باز نمی‌ماند. و همان زمانی که نیازمند توجه باغبان است، می‌گذارد زندگی برای باغبان ماجرای عظیم باشد. باغبانان در میان جمع یکدیگر را باز می‌شناسند، چرا که می‌دانند در سرگذشت هر گیاه، رشد سراسر زمین نهفته است.

در عشق هیچ خطری وجود ندارد، و تو خود این را خواهی آموخت. هزاران سال است که آدمیان یک دیگر را جست و جو کرده اند و یک دیگر را یافته اند.

به جز معدود موجوداتی که از بین فرشتگان فرود می‌آیند و به خاطر ملاقات‌شان با خدا، به تنهایی احتیاج دارند، بقیه‌ی انسان‌ها تنها وقتی می‌توانند با خدا یکی شوند که در یک نفس، در یک لحظه از زندگی‌شان، بتوانند با بخش دیگر خودشان ارتباط پیدا کنند.

همیشه خود را روی پل بین جهان مرئی و نامرئی بگذار. تمام کیهان جان دارد، سعی کن همیشه با این زندگی در تماس باشی. این زندگی زبان تو را می‌فهمد، و کم کم، جهان اهمیت دیگری پیدا می‌کند.

هر چه بیش‌تر درباره خودت بدانی، این جهان را بیش‌تر می‌فهمی.

سنت خورشید، سنت هزاران ساله‌ی بشر برای دست یابی به معرفت است. در سنت خورشید تنها یک اصل حاکم است: "اعتماد کردن به شب تاریک ایمان"، و تنها یک تمرین وجود دارد: "نیایش کردن به درگاه خدا، با قلب و روح".

- میدانی جادوگری چیست؟ - یک پل است‌. پلی بین جهان مرئی و جهان نامرئی.

راه معرفت، نترسیدن از خطاست.

کتاب فروش پرسید: چه چیز را خوب بلدی؟ بریدا گفت: رفتن به دنبال چیزی که به آن اعتقاد دارم.

مکان‌های جادویی همیشه زیبایند، و سزاوار آن که در آن‌ها تعمق کنیم. آبشارها، کوهستان‌ها، جنگل‌ها، جاهایی است که ارواح زمین اغلب در آن‌ها با آدم‌ها بازی می‌کنند، می‌خندند و حرف می‌زنند.

در شب اعصار، موقعی که از هم جدا شدیم یکی از بخش های وجود مسؤول نگهبانی معرفت شد: مرد. او به قابلیت درک کشاورزی، طبیعت و حرکات ستارگان در آسمان رسید. این معرفت همیشه همان نیرویی بوده که جهان را بر ارکان خودش استوار و ستاره ها را در مدارشان در حرکت نگه می دارد. این عظمت و شکوه مردهاست: نگهبانی از معرفت. و این همان چیزی است که ادامه بقا را ممکن می‌کند. به ما زنان مسؤولیتی بسیار ظریف تر و بسیار شکننده تر واگذار شد که بی آن تمام این معرفت هیچ معنایی ندارد: استحاله. مردان خاک را حاصل خیز به جا می گذارند، ما بر آن بذر میپاشیم و این خاک به درختان و گیاهان استحاله می یابد. خاک به بذر و بذر به خاک احتیاج دارد. این دو تنها با هم معنا پیدا میکنند. برای انسانها هم همین اتفاق می افتد. وقتی معرفت نرینه به "استحاله" مادینه می پیوندد، وحدت عظیم جادویی خلق می شود که نامش فرزانگی است. فرزانگی، معرفت و استحاله است.

تمام زندگی انسان روی زمین، در همین خلاصه می‌شود: پیدا کردن بخش دیگر. مهم نیست که وانمود می‌کند در جست و جوی حکمت است یا پول یا قدرت. اگر نتواند بخش دیگر خودش را پیدا کند، هرچه به دست بیاورد، ناقص است.

فهمیدم که جستجوی خدا یک شب تاریک است. که ایمان یک شب تاریک است. تعجبی ندارد. هر روز انسان یک شب تاریک است. هیچکس نمی‌داند چه رخ می‌دهد و با این وجود، همه رو به جلو پیش می‌روند. چون اعتماد می‌کنند. چون ایمان دارند.

تمام مردم جهان عطیه‌ای روحانی دارند. اما برخی با عطیه ای پیشرفته‌تر به دنیا می‌آیند، و دیگران- مثلا خود من- باید برای رشد آن مبارزه کنند. اشخاصی که با این عطیه به دنیا می‌آیند، لاله های گوش کوچکی دارند که به سرشان چسبیده. بریدا ناهشیارانه گوش‌هایش را لمس کرد. درست بود.

معجزه نیز هیچ توضیح و توجیهی ندارد، اما برای آنانی که به آن اعتقاد داشته باشند، رخ می‌دهد.

این را هم میدانم که جادو به زبان های زیادی حرف میزند. حتی به زبان کتابفروش ها، که وانمود می‌کنند سرسخت اند اما سخاوتمند و دست یافتنی اند.