بریده‌های کتاب سرو غمگین

به‌نظر من انسان‌ها اکثرا به طرز عجیبی نفرت‌انگیزند. احتمالا آنها هم متقابلا همین احساس را در مورد من دارند.

عشق مسلماً باید یک احساس لذت‌بخش باشد، نه چیزی که از فرط شدت باعث آزارتان شود...

_یاد نگرفته‌ام.. احساساتم را نشان بدهم. _با این حال، گاهی نقاب به‌اجبار فرو می‌افتد. _نقاب؟ _به هرحال، چهره‌ی انسان چیزی جز یک نقاب نیست.

کسی که تا به حال واقعا عاشق نشده هرگز واقعا زندگی نکرده

عمه لورا راستش را بگویید آیا عشق واقعا خوشبختی و خوشحالی می آورد ؟ عمه با قیافه ای جدی پاسخ داد : به آن مفهومی که تو میگویی؛ نه! گمان نمی کنم! دوست داشتن موجودی با شور و هیجان بیشتر موجب غم و رنج می‌شود تا سعادت و خوشی ولی با وجود این خدا کند که هیچکس بی آن که عشق را بشناسد نمیرد. کسی که هرگز عاشق نبوده، هرگز زندگی نکرده!

+ ولی اونکه همیشه دلش میخواست بمیره - گاهی آرزوی مرگ عیناً به معنی آرزوی بهبودی کامله

خستگی بیش از هر چیز دیگری مرا رنج می دهد.

«علاقه و عشق بیش از حد همیشه خطرناک است.»

هرکول پوآرو گفت: آه، ولی زندگی این‌طوری است! به آدم اجازه نمی‌دهد آن را به دلخواه مرتب و منظم کند. به آدم اجازه نمی‌دهد از عواطف بگریزد، با عقل و منطق زندگی کند! نمی‌توانی بگویی "همین قدر احساس می‌کنم و نه بیشتر". زندگی، هرچیزی باشد، معقول نیست!

به هرحال، رفتن به گذشته و احساساتی شدن در مورد آن جز وقت تلف کردن فایده‌ی دیگری ندارد. ما باید به زندگی‌ خود ادامه دهیم _وظیفه‌ی ما این است_ که گاهی چندان ساده هم نیست!

خب عزیزم، من همیشه به یک فنجان چای نیاز دارم. همیشه گفته ام هیچ چیز مثل یک فنجان چای گوارا نیست. یک فنجان چای پررنگ.