بریده‌ کتاب‌های درک عکس

پیش از این امپریالیسم به دنبال مواد خام ارزان قیمت، نیروی کار استثمار شده و کنترل بازار جهانی بود. امروزه به دنبال بشری است که چیزی برای او اهمیت نداشته نباشد.

-آیا هیچ وقت خواسته اید که خلبان شوید؟ -حالا نوبت اوست که بخندد زیرا من درست حدس زده ام. -من خدمت سربازی خود را در نیروی هوایی واقع در پایگاه Le Bourget می‌گذراندم . نزدیکی‌های پاریس یک کارخانه ی خانوادگی وجود داشت. کارخانه مشهور قرقره‌سازی پنبه‌ی کارتیه برسون! بنابراین آنها می‌دانستند که من پسر بچه‌ی یک بورژوا هستم. مجبور بودم محوطه‌ی بیرونی آشیانه‌های هواپیماها را جارو بکشم پس از آن باید یک فرم را پر میکردم آیا میخواهم افسر شوم؟ نه تحصیلات عالیه؟ من نوشتم هیچ کدام زیرا دوره لیسانس را نگذرانده بودم. اولین برداشت من از خدمت سربازی چه بود؟ من با دو خط نقل قول از ژان ککتو پاسخ دادم: خود را زیاد به زحمت نیانداز آسمان متعلق به همه‌ی ماست ... من فکر کردم به این ترتیب علاقه‌ام را به خلبانی بیان کنم. من توسط افسر فرمانده احضار شدم و از من پرسید که معنای این مزخرفات چیست. من جواب دادم که نقل قولی‌ست از ژان کُکتوی شاعر. او فریاد زد کُکتوی چی؟ او به من هشدار می‌داد و اگر من خیلی دقت نکرده بودم به یک گردان انضباطی در آفریقا فرستاده می‌شدم. این گونه شد که به جوخه‌ی تنبیهی در Le Bourget فرستاده شدم .

«دوربین ابزار دست من است. من از طریق آن، هستیِ همه چیزِ اطراف خود را به اثبات می‌رسانم.»

دوربین عکاسی در سال ۱۸۳۹ توسط فاکس تالبوت اختراع شد. عکاسی، فقط به فاصله‌ی سی سال پس از اختراع دوربین عکاسی به عنوان اسبابی در دست نخبه‌ها، در مواردی همچون بایگانی پلیس، تهیه گزارش از جنگ‌ها، اکتشافات نظامی، هرزه نگاری، مستندسازی برای دایره المعارف‌ها، آلبوم‌های خانوادگی، کارت پستال‌ها، اسناد انسان شناختی (مثل سرخ پوستان ایالات متحده، که اغلب با کشت و کشتار بین قبایل همراه بود) اخلاقی کردن عواطف و احساسات، جستجوی کنجکاوانه (به غلط «دوربین مخفی» نامیده شده)، تأثیرات زیباشناختی، گزارش‌های خبری و پرتره‌های رسمی به کار گرفته شد. طولی نکشید که در سال ۱۸۸۸ نخستین دوربین عکاسی ارزان‌قیمت، برای استفاده‌ی عموم، به بازار آمد.

عکس‌ها مانند نقاشی از نمودها ترجمه نمی‌‌کنند، بلکه از آنها نقل قول می‌آورند. به این دلیل که عکاسی دارای زبان مختص خود نیست، و به این دلیل که به جای ترجمه نقل‌قول می‌آورد این باور را به‌وجود آورده که دوربین عکاسی نمی‌تواند دروغ بگوید. دوربین عکاسی به این دلیل که چاپی مستقیم [از جهانِ پیش رو] به‌دست می‌دهد، نمی‌تواند دروغ بگوید. (این واقعیت که، به طور متناقض، عکس‌های جعلی و ساختگی [همواره] بوده و هستند اثبات این مدعاست. شما تنها زمانی می‌توانید یک عکس را به دروغگویی آشکار وادار کنید که شیوه‌های دستکاری ماهرانه، کولاژ و دوباره عکاسی کردن را به کار ببندید .در واقع [با استفاده از این روش‌ها] عکاسی کردن را متوقف می‌کنید. عکاسی به خودی خود دارای زبان نیست که بتوان آن را جرح و تعدیل کرد). با این حال عکس‌ها برای فریب دادن و گمراه کردن به صورتی گسترده مورد استفاده قرار گرفته و می‌شوند.

تک انتخاب اساسی یک عکاس، از انتخاب‌های مداوم و تصادفی تماشاگر متفاوت است. هر عکاسی می‌داند که عکس ساده‌سازی می‌کند. ساده‌سازی با واضح‌نمایی، تونالیته، عمق، قاب‌بندی، جانشینی (آنچه که عکسش گرفته شد تغییر نمی‌کند)، بافت، رنگ، مقیاس، حس‌های دیگر (نفوذ آن‌ها از معرض دید حذف می‌شود) و بازیِ نور سر و کار دارد. عکس از نمودها نقل قول می‌کند، اما در نقل قول خود، آن‌ها را ساده‌سازی می‌کند. این ساده‌سازی می‌تواند برخوانشِ آن‌ها بیافزاید. همه‌چیز وابسته به کیفیت نقل‌قولِ انتخاب‌شده است.

وظیفه‌ی عکاسیِ جایگزین این است که به جای استفاده از عکاسی به عنوان جایگزینی که مشوقِ تحلیل رفتنِ هر حافظه‌ای می‌شود، آن را در حافظه‌ی اجتماعی و سیاسی جای دهد.

بیشتر عکس‌های گرفته شده از مردم درباره‌ی رنج آنهاست و این رنج بیشتر ساخته‌ی دستِ خود بشر است.

کاملترین تصاویر، تصاویر ذهنی ما از چیزهاست که به واسطه حس‌ها تصویرشان در ذهن انسان شکل می گیرد.

واژه ی ماشه (Trigger ، چکاننده) که هم در مورد تفنگ کاربرد دارد و هم دوربین، اشاره به پیوندی بین این دو است که به جنبه‌ی مکانیکی صرف آن محدود نمی‌شود. تصویری که توسط دوربین ثبت می‌شود، خشونتی مضاعف دارد و هر دو خشونت، همزمان یک تضاد را تقویت می‌کنند: تضادِ بین لحظه عکاسی شده و دیگر لحظه‌ها.

عکاسی ضربه‌ی فوری و خودانگیخته‌ای ست که از نگاه کردن پیوسته و مدام حاصل شده و لحظه و ابدیت آن را تسخیر می‌کند.

تمام داستان‌ها ناپیوسته هستند و بر اساس یک توافق ضمنی در مورد آنچه گفته نمی‌شود بنا می‌شوند، درباره‌ی چیزی که ناپیوستگی‌ها را به هم متصل می‌کند.

روزنامه‌ای چون ساندی تایمز همچنان عکس‌های تکان دهنده از ویتنام و ایرلند شمالی چاپ می‌کند. در حالی که در موضع گیری‌های سیاسی خود از سیاست‌های مسببین این خشونت‌ها حمایت می‌کند. پس باید بپرسیم این گونه عکس‌ها چه تاثیراتی دارند؟