بریده‌های کتاب کنار رود پیدرا نشستم و گریستم

ندایی گفت: سعی کن؛ فقط سعی کن زندگی کنی. خاطره مال سالخوردگان است.

مجبوری خطر را بپذیری! ما فقط زمانی معجزه زندگی را کاملا درمی‌یابیم که بگذاریم چیزهایی که در انتظارش نیستیم، اتفاق بیفتند...

دلم می‌خواست شاد باشم، پر از حس کنجکاوی و خوشبختی. دوست داشتم هر لحظه را با تمام وجودم زندگی کنم و آب حیات را با ولع بنوشم، به رویاهایم اعتماد کنم و بتوانم برای رسیدن به آمال و آرزوهایم و هر آنچه میخواهم بجنگم!!

از او خواستم که اگر قرار است درد و رنجی فرا رسد، هرچه زودتر بیاید چون من فقط یک بار زندگی می کنم و باید به بهترین شکل زندگی کنم. یا اورا انتخاب خواهم کرد و یا از یاد خواهم برد. انتظار دردناک است، فراموشی دردناک است، اما ندانستنِ اینکه کدام را باید انتخاب کرد، از همه دردناک تر است...

در زندگی باید ریسک‌پذیر بود، چرا که ننها زمانی می‌توانیم معجزه زندگی را درک کنیم که با رویدادهای فرای تصور خود رو به رو شویم.

"یادت نره که عشق زنده س و هیچ وقت تغییر نمیکنه. این آدمها هستن که تغییر میکنن."

سعی کن و فقط سعی کن که زندگی کنی،خاطره مال سالخوردگان است.

آه خدایا، کاش می توانستم دلم را از سینه بیرون بکشم و به جریان آب بسپارم.. اگر این طور می شد دیگر نه درد و رنجی داشتم و نه خاطره ای..