بریده‌های کتاب اوسنه ی گوهرشاد

شاید که تاریخ را نتوان تغییر داد. شاید تقویم گردن کلفت تر از آنست که بتوانی گذشته را عوض کنی. اما میشود تاریخ را کاوید. گذشته را زیر و رو کرد و اگر نوشتن را بدانی، یقینا میتوانی بر همان شاید ها هم غلبه کنی. با گفتن گذشته می توان آینده را تغییر داد. بی شک!

تنها و تنها، چون آقایمان رضا خواسته‌اند تو بمانی، پس می‌مانی؛ هم‌چنان که مانده‌ای!

با یک سر سودایی، هنوز پی‌جوی این آستان هستم؛ تا شاید روزی، روزگاری مرا هم مثل تو، به نامی و کامی بخوانند...

هنوز آن یاد،چون دُردانه حالی با من است.

به ساعت و وقت سعد. در مکانی مقدس و خوش یمن. حرف‌های ناتمام تمام شد و قرارها گذاشته شد. شیرینی این قرارها شد، چای شیرین شده با شاخه نبات عروس...

من پاره‌ی ذوقم را از این حرم، تازه می‌کنم. شاید خشتی، تکه‌ی گچی، آیینه‌ی کوچک از کنار دیوار آن باشم و بمانم...

سلام بر دلِ بایری که اکنون، با نوشتن - باز هم - سبز شده است و همین که تو مرا می‌خوانی. او خواسته است که ما، برای یکدیگر سبز شویم. و امیدوارم که یادمان، به یادِ هم بماند.

مانده بودم تسلیم شوم یا مبارزه ادامه دهم. جان بسیاری ممکن بود بخطر بیفتد. نمونه اش را روز قبل دیدم. حالا که حکومتی ها اماده تر بودند.اما تسلین شدن من،غیر خودم برای انها که مرا همراهی کرده بودند هم معنای واقعی مرگ داشت.عاقبتی جز این بعد از تسلیم شدن انتظارنمیرفت...•