بریده‌های کتاب خانه ی شادی

آن روز، روز تن دادن به امیال ناگهانی و گریز بود.

لی‌ لی از مسیر حرکت جمع دور بود و برای اولین بار احساس کرد که مطلقا تنهاست. هیچ‌کس به او نگاه نکرد، انگار هیچ‌کس از حضور او آگاه نبود؛ لی لی اعماق اقیانوس بی اهمیت بودن را می‌کاوید و زیر بار بی اعتنایی آن جمع، درد تند و تیزتر امیدهای برباد رفته را نیز احساس می‌کرد.

گرتی مثل همه کسانی که داشتند غرق می‌شدند احساس کرد که غرق شدن در مقایسه با درد ناشی از تقلا برای رسیدن به سطح هیچ نیست.

دوشیزه بارت از سر بصیرت می‌دانست که کِبر و نخوتِ درون انسان با حقارت برونش تناسب دارد.

بی‌خواب شدن هولناکه…همه چیزهای وحشتناک کنار تخت می‌ایستن ‌و به آدم خیره می‌شن…

من از گودترین اعماق هم بیشتر سقوط کردم، چون همون چیزهایی رو دریافت کردم که اون‌ها کردن و برعکس اون‌ها بهاش رو نپرداختم.

لی لی می‌دانست که جامعه بیش از هر چیز از کسانی منزجر است که نفهمیده‌اند چطور از آن بهره ببرند.

لی لی بارت قربانی تمدنی بود که او را به وجود آورده بود، چنان علنی و آشکار که پنداری حلقه‌های دست‌بندش چون غل و زنجیر او را به سرنوشتش بسته بود.

حتی قطرات اشکِ برآمده از درد‌ورنجش نیز چون قطرات بارانِ فروآمده بر گل‌های رز بود.

برای قلبی پاره‌پاره که نزدیکی انسان‌ها برایش هیچ آرامشی در پی ندارد، اتاق شاید چون یک انسان بازوانش را بگشاید، اما کسی که همه چاردیواری‌‌ها برایش یکسان‌اند، در چنین ساعاتی همه جا یک تبعیدی است.

اما سلدن در حضور لی‌لی بهتر می‌دید و آزادانه‌تر نفس می‌کشید. لی‌لی در‌آن واحد هم وزنِ سنگینِ روی سینهٔ او بود، هم تیرکی که هر‌دو را به ساحل امن می‌رساند.