بریده‌های کتاب من، پیش از تو

کلارک تو دیگه کی هستی! واقعا که از خودراضی هستی. -کی؟ من؟ -خودت را از هر چیزی محروم می‌کنی فقط با این فکر که اهلش نیستی. -نحیر، این طورها نیست. -از کجا می‌دانی نیست؟هیچ کاری نکردی. هیچ کجا نرفتی. واقعا خبر از خودت داری که کی هستی؟

- مامی، من به ویل بدهکارم. وظیفه‌ام است بروم. فکر می‌کنی کی فکر رفتن به کالج را به سرم انداخت؟ خیال می‌کنی کی تشویقم کرد کاری برای زندگی‌ام بکنم؟ سفر بروم، برای خودم آرزوهایی داشته باشم. ها؟ کی طرز فکرم را عوض کرد؟ حتی در مورد خودم. همه‌اش ویل بود. در این بیست و هفت سال عمرم، فقط توی این شش ماه گذشته بود که کاری انجام دادم، زندگی کردم. پس اگر از من میخواهد بروم سوئیس، می‌روم. حالا نتیجه‌اش هر چه می‌خواهد باشد.

من هیچ‌وقت برای کارهایی که کرده‌ام، پشیمان نیستم. زیرا اکثر روزها اگر در یک صندلی چرخ‌دار گیر افتاده باشی تنها چیزی که داری مکان‌هایی است که در خاطراتت می‌توانی به آن‌ها سفر کنی

فقط می توان به کسی کمک کرد که خودش هم‌پذیرای کمک باشد.

گاهی لحظات به طور طبیعی سپری می‌شوند و گاهی هم غیرعادی. بعضی اوقت انگار زمان کش آمده است و بعضی اوقات هم زندگی، زندگی واقعی، عین برق و باد می‌گذرد؛