بریده‌های کتاب ناپدید شدن غیرمنتظره ی آقای ویلبر تروزدیل

بهتره با افتخار بمیری تا اینکه مثل یک ترسو زندگی کنی!

مراقب باش.گاهی وقت ها جواب سوال هایی که فکر می کنی دنبالشونی،همون جواب هایی نیستن که پیدا می کنی.

روزگار بلده چه جوری آدم های مهربون و دل رحم رو له کنه.

عشق راهی می یابد و اگر نیابد،من راهی می یابم!

به پشت دراز کشیدم و به آسمان آبی آیوا خیره شدم. بار ها و بار ها این عبارت را به زبان آوردم : هرگز به اونجا بر نمی گردم. گی زی کاتر شرور درباره ی موضوعی حق داشت . من به کمک او نیازی نداشتم ! و دیگر هیچ وقت ازش کمک نخواستم ، نه تا زمانی که زنده بودم و نفس می کشیدم.

بعضی وقت ها،ارزش یه آدم رو درست درک نمی کنیم،اون هم فقط به خاطر اینکه یه کم با بقیه فرق داره.

زندگی تغییر می کنه.بهتر میشه. هیچی ثابت نمی مونه.و مهم نیست بقیه چی بگن.

بهتر است با افتخار بمیری تا اینکه مثل ترسو ها زندگی کنی!

واسه از دست دادن یه آدم راه های زیادی هست .

بزن به چاک یا مبارزه کن.

گفتم هیچ کس منو دوست نداره. گفت حتی اگه این حرف درست باشه باز هم باید یاد بگیرم خودم رو دوست داشته باشم.

می‌دونی،خودم دعوتش کردم بیاد. چون توی زندگی آدم زمانی از راه می‌رسه که باید با گذشته ش آشتی کنه،خوب یا بد،با هرچی بوده.

از خودم پرسیدم یعنی مرگ بوی بدی می دهد؟

ببخشید،می‌خواستم کمک کنم.

گفت: «قرار نیست بمیری. می‌دونی چرا؟ چون آدم از دل‌شکستگی نمی‌میره. بذار یه چیزی نشونت بدم.» این را گفت و به اتاقش رفت و با قوری ژاپنی که شکستگی عجیبی داشت، برگشت. «یادت می‌آد کی خریدمش؟» سرم را به علامت بله تکان دادم. «می‌دونی چطور ساخته می‌شه؟» نمی‌دانستم. «این هنر کینتسوگی ژاپنیه. ببین چطوری ترک‌ها با لاک طلایی تعمیر می‌شن؟ توی این هنر ترک‌ها بسته می‌شن ولی اون‌ها رو نمی‌پوشونن یا کاری نمی‌کنن که ظرف‌ها نو به نظر بیان. در عوض، به‌عمد آسیب رو برجسته‌تر می‌کنن. این نوع قوری خیلی طرف‌دار داره و بعضی‌ها از روی عمد ظرف‌های خودشونو می‌شکنن تا این هنر رو به کار بگیرن و کاسه‌ها و گلدون‌های معمولی‌شون رو به یه اثر هنری عالی تبدیل کنن. به نظر خیلی‌ها گلدون از قبلش هم قشنگ‌تر می‌شه.» «ولی شکسته.» «آره گوئینور. و باز هم می‌تونه خوشگل باشه.» آن موقع بود که فهمیدم چرا پدرم قوری ترک‌خورده‌اش را دوست داشت. زیبا و غیرعادی بود. مثل داستان زندگی ما. و پدر من گواه زنده‌ی این فرضیه بود، نه؟ هیچ‌کس از دل‌شکستگی نمی‌مرد. با همه‌ی این‌ها قوری شکسته باز هم می‌تواند زیبا باشد ولی هرگز مثل قبل نمی‌شود، نه؟

احساس وحشتناک و تنفر انگیزی بود که آدم به کسی مظنون شود که بیشتر از هر چیز دیگری در دنیا عاشقش است.

آدم‌ها از پیشمان می‌روند. نباید این کار را بکنند. ولی می‌کنند. پیش می آد.

ببخشید،می‌خواستم کمک کنم. ولی گاهی وقت‌ها که سعی می‌کنی کمک کنی،گند میزنی.

شاید باید عقیده م درباره ی عشق رو از یاد ببرم و دوباره یاد بگیرم.

اگه بین من و هر چیز دیگه ای حق انتخاب داشت،اون چیز دیگه رو انتخاب می کرد.