بریده‌های کتاب اتوپرتره

تعجب می‌کنم کلمه ای برای احساسِ دژاووی اشتباه وجود ندارد.

پایان یک سفر،پایان یک رمان، ته مزه ای غمگین در من به جا می‌گذارد.

برایم عجیب است که می‌توانم دستم را بلند کنم بدون اینکه بفهمم مغزم چطور دستورش را مخابره می‌کند.

دیر می فهمم که کسی دارد با من بدرفتاری می کند ؛ همیشه جا می خورم : انگار شر به نظرم غیر واقعی است.

چون بامزه ام مردم فکر میکنند خوشحالم.

صبح‌ها نمی‌نویسم، مغزم هنوز آماده‌اش نیست، بعدازظهرها نمی‌نویسم، زیادی غمگینم، از ساعت پنج عصر به بعد می‌نویسم،‌ باید مدتی طولانی بیدار بوده باشم،‌ بدنم آرمیده از خستگیِ یک روز.

سر صبحانه، تنهایم حتی اگر با کسی باشم.

از حرف زدن، پشیمانی دارم ولی از ساکت ماندن، نه.

دیر میفهمم که کسی دارد با من بدرفتاری میکند؛ همیشه جا میخورم: انگار شر به نظرم غیر واقعی است.

وقتی تصمیم می‌گیرم از کسی که توی خیابان می‌بینم عکس بگیرم، ده ثانیه فرصت دارم که متوجهش بشوم، تصمیم بگیرم عکاسی کنم و بروم اجازه بگیرم، اگر صبر کنم دیگر نمی‌شود.

ترجیح میدهم حوصله ام تنهایی سر برود تا با یک نفر دیگر.

غر می‌زنم و از غر زدنم غر می‌زنم. می‌خندم، و از خندیدن‌ام می‌خندم. گریه می‌کنم، و از گریه کردن‌ام گریه نمی‌کنم. برعکس، صرف دانستن اینکه دارم گریه می‌کنم کافی است که گریه‌ام را متوقف کند.