بریده‌های کتاب زبان جادویی دیگران

می‌خوام برم خونه، فکر میکنی میتونم برم؟

هیچ کس اندازه‌ی پدر و مادرت دوستت نداره. نه شوهرت و نه بچه هات. تا وقتی پدر و مادرت زنده آن از محبتشون سیراب شو، اونقدری کنارشون بمون که تا آخر عمرت حسرتش رو نخوری

تو مامانم رو می‌شناسی. اگه زنده بود، حتما عاشقت می‌شد. حالا که بزرگتر شدی، دیگه من یه نفری رو دارم که باهاش دردِدل کنم. خیلی وقت بود منتظر این روز بودم. بعدا همه‌چی رو در مورد زندگیم بهت می‌گم. وقتی دختردار بشی، یاد من می‌افتی و اون موقع حس منو درک می‌کنی. اما لازم نیست چون دخترمی منو ببخشی. لازم نیست هیچ‌کاری واسه من بکنی، باشه؟ من اونی‌ام که به دنیا آمدم تا واسه تو همه کار بکنم.

کودکان درکی از اینکه همه چیز بالاخره به آخر می‌رسد ندارند و فکر می‌کنند غم و اندوهشان تا ابد ادامه دارد. حتی با از دست دادن یک چیز کوچک حس می‌کنند تمامی تنهایی دنیا سهم آن‌ها شده است.

کُره ای بودن اینجا خودش جُرمه. البته که زن بودن هم بدبختیه.

هر کسی داستان خودش رو داره

تو نمیدونی در آینده چی قراره پیش بیاد. اما من همه چیز رو میدونم، از اولش قرار بوده تو شاعر بشی. توی زندگی قبلیت، با این آرزو که یه روزی دوباره به دنیا بیای و حقیقت رو به مردم بگی از دنیا رفتی.

چی رو میتونیم جایگزین زبان خداوند کنیم؟ نفس عمیقی کشیدم و گفتم: زبان انسان رو؟ جواب داد: شعر

نمیدونستم چی باید بهش بدم واسه همین فقط بهش رنج و عذاب دادم

وقتی با دیگران همکاری می‌کنی، خیلی قوی‌تر می‌شی. البته که نمی‌شه فقط دستِ بده داشته باشی. اگه اوضاعت خیلی سخت شد، خودت هم از یه نفر کمک بگیر.

"ما چیزای زیادی نداریم." "ولی ما شعر رو داریم." "ولی می‌شه فقط با کلمات زندگی کرد؟" "نه هیچکس نمی‌تونه."

"شعر، گفتنِ چیزیه که باید گفته بشه." "و نه چیز دیگه‌ای؟" "لازم نیست حقیقت رو کادوپیچ کنیم-" "اگه حقیقت ساده‌تر از این حرفا باشه چی؟" "اگه آدم نمی‌خواد با حقیقت روبرو بشه، چرا شعر می‌خونه؟"

به هر چی بیشتر چنگ بزنی زودتر از دستش میدی

داستان این زن طوری به پایان رسید که گویی فقط هوای سردی بود که از روستا گذشته بود، انگار داستانی بود که همگی باید فراموشش می‌کردند.

در کلاس های درسی کُره، بیشترین فشار روی دانش آموز است. حتی اگر معلم نتواند منظورش را واضح بیان کند باز هم وظیفه ی دانش آموز است، تا متوجه همه ی مطالب شود. اما در آمریکا فشار روی معلم است؛ او باید قادر باشد منظورش را برساند و البته نیازی به باهوش بودن هم نیست.

این طبیعت انسانِ که زمان خستگی و گرسنگی، خواب رو به غذا ترجیح بده.

ما همگی به زمان‌هایی که از هم دور بودیم فکر می‌کنیم و با خاطراتمون می‌خندیم و ناراحت می‌شیم، اما قطعا در آینده کلی خاطرات جدید با هم می‌سازیم. اگر دردی توی زندگی نباشه، هیچ خاطره‌ی خوشی هم ساخته نمی‌شه، موافق نیستی؟

چه کسی می‌گوید که عشقِ دردناک دیگر عشق نیست؟

تو باعث میشی دیگران نگرانت بشن بهتر نیست یکم بیشتر به اطرافیانت اهمیت بدی؟

شعر، گفتن چیزیه که باید گفته بشه. _ و نه چیز دیگه ای؟ لازم نیست حقیقت رو کادو پیچ کنیم _ اگه حقیقت ساده تر از این حرفا باشه چی؟ اگه آدم نمی‌خواد با حقیقت روبرو بشه چرا شعر میخونه؟