بریده‌های کتاب نیمه پنهان آمریکا: مروری کوتاه بر بنیان های نظری و ارکان تمدنی آمریکا

ماکسیم گورکی نویسنده معاصر روسی، پس از مسافرتی که در اوایل قرن بیستم به آمریکا داشت، این سرزمین را «شهر شیطان زرد» نامید.

جامعه آمریکا را می‌توان «جمهوری سرمایه‌داران» یا شرکت سهامی‌ای مبتنی بر «سرمایه‌اندوزی، لذت‌گرایی مبتذل و افراط در سطحی‌گرایی» دانست.

«الکسی توکویل» جامعه‌شناس فرانسوی، در کتاب «دموکراسی در آمریکا» می‌نویسد: «من هیچ ملتی را سراغ ندارم که به اندازه مردم آمریکا عاشق پول باشند و پول چنین جایگاه مهمی در قلبشان داشته باشد. ملت آمریکا مجموعه‌ای از ماجراجویان و سوداگران است.»

جامعه آمریکا «پول‌سالار» است، اما نظام اقتصادی اجتماعی آن به گونه‌ای شکل گرفته است که همین مظهر از خودبیگانگی که ارزشی صرفاً اعتباری دارد؛ یعنی «پول»، از اساس ناعادلانه و غیرمنصفانه توزیع می‌گردد و در حالی که حتی شخصیت یک فرد را در آن جامعه با «پول» می‌سنجند، اما به همگان به اندازه رفع نیازشان پول داده نمی‌شود و ثروتی که حاصل تلاش گسترده عده کثیری است، به حساب بانکی متورم عده معدودی واریز می‌گردد.

جامعه آمریکا مظهر تام و تمام مدرنیته و شکل گرفته‌ترین مصداق آن است. آمریکا همان جامعه‌ای است که نویسندگان عهد[به اصطلاح] «روشنگری» قرن هجدهم، آرزوی تحقق آن را داشتند. روشنفکران قرن هجدهم اروپا از تحقق نوعی بهشت زمینی سخن می‌گفتند و اگر انسان را صرفاً حیوانی استثمارگر و مبتذل و دارای زندگی گیاهی و حداکثر، زیست جانوری بدانیم و نیز فقط عده‌ای کلان سرمایه‌دار صاحب ثروت‌های نجومی را مصداق این «انسان»! فرض کنیم، البته آمریکا، بهشت زمینی انسان‌ها است.

در خصوص آنچه که به «جنگ‌های استقلال» و یا به تعبیری «انقلاب آمریکا» معروف گردیده، چند نکته گفتنی وجود دارد: اول، رهبری جنگ را سرمایه داران آمریکایی بر عهده داشتند و انگیزه آن‌ها از این امر، گسترش دامنه سودجویی های طبقاتی شان در مقابل اشراف انگلیسی بود. دوم، فرماندهان رده بالای نظامی و رهبران اصلی فکری و سیاسی و حامیان مالی جنگ‌های استقلال، همگی وابسته به لژهای فراماسونری بودند. سوم،«اعلامیه استقلال آمریکا»(که توسط یک فراماسونر به نام «توماس جفرسون» تنظیم گردید) علیرغم همه ادعاها و شعارهای توخالی و فریبنده دربارهٔ «حقوق بشر» حتی اشاره ای نیز به حقوق بردگان و افول بردگی و قطع آزارهای نژاد پرستانه نداشته است. چهارم، یکی از عوامل اصلی پیروزی آمریکایی‌ها در جنگ های استقلال، حمایت های گسترده نظامی و مالی و دیپلماتیک استعمارگران فرانسوی بود که انگیزه اصلی فرانسوی ها نیز، در واقع پیشبرد اهداف سودجویانه شان در رقابت با دولت انگلیس بوده است نه چیز دیگر. نکته جالب دیگر این‌که، فرماندهان سپاهیان فرانسوی که به آمریکایی ها کمک می‌کردند (مثل ژنرال«لافایت») خود نیز فراماسونر بودند. بدین ترتیب بسیار به جا است اگر بگوییم «جمهوری ایالات متحده آمریکا» را فراماسونرها و سرمایه داران آمریکایی با کمک استعمارگران فرانسوی پدید آوردند. البته در بررسی مبانی فرهنگی و اعتقادی جمهوری سرمایه داران در آمریکا، خواهیم دید که باورهای شبه یهودی و پیوریتانیستی نیز نقش عمده ای در شکل گیری ارکان فرهنگی جامعه آمریکا داشتند. «اعلامیه استقلال آمریکا» از آغاز و به طور صریح خصلت پول سالارانه داشت و یکی از شرایط رأی گیری انتخاباتی، داشتن «سرمایه» بوده است. از این رو بی راه نیست اگر بگوییم جمهوری آمریکا، جمهوری بورژواها بوده است.

آمریکا را فراماسون ها بنیان گذارده اند و آمریکا خانه اصلی فراماسونری بین المللی است.

اگر بخواهیم یک چهار ضلعی را مظهر جامعهٔ آمریکا فرض نماییم، می توان گفت، آرای جان لاک، پیوریتانیسم، اقتصاد لیبرالیستی و فراماسونری، اضلاع مربع سازندهٔ جامعهٔ آمریکا هستند.

با اینکه «لاک» در مقام پدر لیبرالیسم کلاسیک، بسیار از «آزادی و برابری» سخن می‌گفت، اما آشکارا مدافع استعمار ملل محروم و نیز مدافع برده داری بود.

«موریس کرنستون» منتقدمعاصر فلسفی، جان لاک را «پیشاهنگ واقعی امپریالیسم تجاری بریتانیا» می نامد.

روح حاکم بر بینش اقتصادی جمهوری ایالات متحده را می توان از این عبارت «جان جی» اولین رئیس دیوان عالی ایالات متحده آمریکا دریافت. او می‌گوید: «حکومت باید در دست کسانی باشد که سرمایه های کشور در دست آن ها است.» جامعهٔ آمریکا و نظام حاکم بر آن، بر حاکمیت سرمایه داران و سرمایه داری صراحت دارد. «جیمز مادسین» یکی از یاران «توماس جفرسون» فراماسونر و از رهبران انقلاب آمریکا و نویسندهٔ اعلامیهٔ استقلال که خود نیز دو دوره رئیس جمهور آمریکا گردید، صراحتاً معتقد است که«مجلس سنا» باید نماینده سرمایه داران و زمین داران بزرگ و به تعبیر او «مدافع آنها (سرمایه داران) علیه اقدامات کسانی باشد که در زیر فشار فقر و بیچارگی، در سر هوای برخورداری از خوشبختی را به نحو عادلانه تری می پرورانند.»

اقتصاد سرمایه داری آمریکا توسط «الکساندر هامیلتون» وزیر خزانه داری دولت «جرج واشنگتن» پی ریزی شد. هامیلتون مدافع آشکار حاکمیت صاحبان ثروت و سرمایه بود. او می گفت: «تنها کسانی که پول دارند و در خانواده آبرومندی متولد شده اند، قادر خواهند بود که حکومت خوبی به وجود بیاورند و آن را اداره بکنند.» «هامیلتون» معتقد بود که «قدرت دولت باید به قدرت صاحبان پول متکی باشد؛ زیرا این‌ها روشن بین ترین و مطمئن ترین حامیان یک حکومت واقعی هستند.»

در آمریکا از آغاز شعار دموکراسی و «مردم سالاری» سرد داده می شد، اما ساختار نظام در جامعه ای که میلیون‌ها نفر برده فاقد هرگونه حقوق انسانی و میلیون‌ها نفر کارگر فقیر و بی چیز در آن زندگی می‌کردند، از اساس مبتنی بر حاکمیت سرمایه داران بود و برخی دولتمردان آمریکایی نظیر «واشنگتن»، «مدیسون» و «هامیلتون» صراحتاً از این امر دفاع می‌کردند.

«هنری تورو» نویسندهٔ آمریکایی (متوفی به سال ۱۸۶۲ م) دربارهٔ جمهوری سرمایه داران و برده داران لیبرال آمریکا چنین نوشت: ((در زمان ما، رویه یک انسان در قبال دولت آمریکا باید چگونه باشد؟ به نظر من، در حال حاضر هیچ انسانی نمی تواند از حکومت آمریکا پشتیبانی کند مگر آنکه شرافتش را از دست بدهد. حقیقت این است که من، حتی یک دقیقه نمی‌توانم خودم را وابسته به حکومت و تشکیلاتی بدانم که رهبری آن با برده داران است.)) این سخنان، امروز نیز مصداق دارند؛ زیرا اگرچه ضرورت‌های صنعتی شدن جامعهٔ آمریکا و اتحاد جنوب و شمال، سیستم برده داری را به لحاظ حقوقی نفی کرده است، اما بردگی سرمایه و اسارت در ساحت حرص و آز و طمع ورزی و نفس مداری، هر آمریکایی را در عمل به برده پول و سرمایه سالاری تبدیل کرده است.

«آن تیلور فلمینگ» دربارهٔ وارونه شدن شعار معروف «جستجوی خوشبختی»( که از موارد اعلامیه استقلال آمریکا است)، در مسیر حرص و آز سرمایه سالارانه می نویسد: ((شوخی تقدیر را ببینید، جستجوی خوشبختی همان چیزی است که ما را به طرف بدبختی می‌کشاند، رقابت وحشیانه در اندوختن ثروت و مسابقهٔ دیوانه وار در استفاده از مواهب زندگی، لحظه ای آرامش و راحتی برای ما باقی نمی‌گذارد و قهراً فاصله فرد فرد ما را زیادتر می‌کند.))

«سندی لینس» در کتاب «رادیکالیسم در آمریکا» می نویسد: ((نه دهم[90 درصد] تجار آمریکایی و یک چهارم[25 درصد] امضاکنندگان اعلامیهٔ استقلال، کم وبیش و گاه و بیگاه در امر قاچاق دست داشته اند.))

به نوشتهٔ «کلود ژولین»، «جان هنکوک» یکی از امضاکنندگان اعلامیهٔ استقلال که از «درخشان ترین چهره‌های انقلاب آمریکا» بوده است را «سلطان قاچاقچیان» می نامیده اند، وی ضمناً صاحب بزرگترین ثروت‌ها در «نیوانگلند» بوده است.

«الکساندر هامیلتون» وزیر خزانه داری «جرج واشنگتن»، طراح نظام سرمایه داری و ساختار اقتصادی ایالات متحده معتقد است که «ثبات و نظم جامعه فقط بر اساس قدرت پول بنا می‌شود.» او تمایلات شدید مطلق گرایانه دارد. او و دوستانش(نظير واشنگتن) که در «حزب فدرالیست ها» جمع شده اند، تلاش می‌کنند تا با تمرکز اختیارات در دست رئیس جمهور، به تعبیر هامیلتون، رژیم جمهوری را به حکومت سلطنتی نزدیک کنند. آن‌ها که سنگ لیبرالیسم و نئولیبرالیسم را به سینه می زنند و شعارهای فراماسون‌ها را بدون ذکر منبع حقیقی آن‌ها میان جوانان ایرانی ترویج می‌دهند، چگونه از شرم این امر رهایی می یابند که واشنگتن فراماسونر و هامیلتون، صراحتاً متمایل به حکومت مطلقه و حتی سلطنتی بوده اند و ساختار جمهوری آمریکا به گونه ای طراحی شده است که اختیارات فوق العاده ای در دست رئیس جمهور متمرکز گردیده است، در عین حال که دائماً شعار لیبرالیسم و تفکیک قوا نیز سر می دهند. اختیارات رئیس قوه مجریه در نظام سیاسی آمریکا آن چنان متمرکز است که «لاروشفوکو» نویسندهٔ فرانسوی معاصر انقلاب آمریکا و طرفدار استقلال طلبان، از «وسعت اختیارات داده شده به رئیس جمهور» ابراز نگرانی می‌کند. البته واقعیت این است که «تفکیکی قوا» در باطن، صرفاً یک توهم و امری دروغین است و به هر حال باید در هر نظامی ملجأ و منبعی به عنوان صاحب اصلی قدرت و «فصل الخطاب» وجود داشته باشد، اما نکته این است که آن‌ها که نظام ولایت فقیه و اختیارات رهبری در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را مورد انتقاد قرار می‌دهند و به این دلیل حکومت انقلابی ایران را «استبدادی و مطلقه» می‌دانند، بهتر است به قانون اساسی کعبه آمالشان(آمریکا) مراجعه کنند و ضمن بررسی دیدگاه های شبه سلطنتی و گاه آشکارا سلطنتی «جرج واشنگتن» (قهرمان آزادی!) و «الکساندر هامیلتون» به میزان اختیارات رئیس قوه مجریه در قانون اساسی آمریکا رجوع کنند تا باطن شعارهای توخالی لیبرالیستی را دریابند.

سیطرهٔ بینش سرمایه سالارانه و تبعیض میان ثروتمندان و محرومان در نظام سیاسی آمریکا، به حدی بوده است که «جرج واشنگتن» در نامه ای به سرهنگ «جرج بیلور» این گونه توصیه می‌کند: فقط به کسانی درجه افسری بدهید که «جنتلمن»[ از خانواده های مرفه و طبقات ممتاز] باشند.))

«ایموس سینگلتری» یکی از نمایندگان طبقهٔ متوسط مردم ماساچوست، شکوه و شکایت مردم عادی از بی توجهی وکلا به وضع مردم فقیر را چنین بیان می‌کند: ((تمام این وکلا، این افراد صاحب کمال و با فرهنگ، این صاحبان پول که این چنین قشنگ و فصیح کلمات زیبا را به کار می‌برند و حرف های بسیار خوب و دلپذیر می‌زنند، فقط یک منظور دارند و آن این است که تمام قدرت را برای خود و به ضرر ما افراد بی فرهنگ طبقهٔ پایین در دستشان متمرکز کنند، آن وقت مثل «لویاتان»[هیولایی افسانه ای] همهٔ ما را یک لقمه خواهند کرد و خواهند بلعید.))