بریده‌های کتاب فلاکت روزمره

دیکتاتوری ها، در تلاش نا‌امیدانه‌شان برای مشروعیت بخشی به خود، اغلب سعی می کنند نسخه ی مختص خودشان از شادی را به همه تحمیل کنند.

شوخ بودن یعنی متعصب نبودن،یعنی توانایی همراهی داشتن،به عبارت دیگر آدم بودن.

شوخ‌طبعی به سرزمین جدید منتقل نمی‌شود، شاید چون وقتی حقوق بشر در جایی رعایت شود دیگر نیاز نیست از مسیر انحرافی تردید، بر ارزشمندی خودت پافشاری کنی.

با شوخ طبعی، هیچ چیز بدتر نمی‌شود.

فرار در تمام اجزای سازنده‌اش کاری دفاعی است.

خنده، این آبروریزی سراپا عریان، خودکرده و تصادفی.

در این رنج فراگیر، فکر مخفی فرار تلفیقی بود از درماندگی و امید.

طنز مردم؛ طنزی که نه از آسایش که از نیاز زاده شده و پادزهری است برای سرکوب ها.