بریده‌های کتاب آمریکایی آرام

آدم گاهی دشمنانش را به نوعی دوست دارد و از دوستانش احساس تنفر می‌کند

سعی می کردم خاطرات را دوباره در ذهن جان ببخشم تا بلکه بتوانم به این شیوه حذفشان کنم ؛ خاطرات خوش از همه بدتر است .

زمان انتقام می‌گیرد ولی انتقام‌هایش بعدا بیشتر بی‌حاصل بنظر می‌رسد

تنها ارزش مطلق در دنیای من مرگ بود ، زندگی که برود دیگر تا ابد هرگز هیچ چیز نخواهد رفت ..‌.

کسی که خوشبخت و شاداب نیست سعی میکند بیازارد .

.... حتی اگه رژه هم برگزار شده بود ، مگر باز همین مردم به انگیزه ی کنجکاوی نمیرفتند که سربازان را ببینند و سخنرانی ها را بشنوند و گل بیفشانند ؟ یک بمب صد کیلویی که بین کسی فرق نمی گذارد... چند سرهنگ مرده لازم است که مرگ یک کودک یا یک راننده سه چرخه را توجیه کند؟؟؟

جنازه ی کودک را به پشت برگردانید..زیر تنه ی کودک چیز دیگری بود : قرص نانی ، گاز زده ، فکر کردم چقدر از جنگ متنفرم

حکمرانی که قدرتش از همه بیشتر است لزوما ملتش از دیگران خوشبخت‌تر نیستند

تزئینات را هر جا که بگذارید ، می مانند ؛ فقط قلب است که می پوسد .

همیشه همینطور است انسان فرار میکند به بیابان پناه میبرد و تازه آنجا سکوت در گوشش نعره میزند.

پس از مرگ ، دیگر هر روز امکان مردن عشق وجود نخواهد داشت و کابوس خستگی و ملال و بی تفاوتی آینده رخت خواهد بست.

هیچ یکمان نمیخواست به یاد بیاورد که همه چقدر کوچک و کم اهمیتیم و مرگ چه تند و ساده و بی دریغ ممکن است به سراغمان بیاید .