بریده‌های کتاب چرا فیلسوفان نمی توانند بخندند؟

حیوان انسانی ،برخلاف حیوان ،اهل تأمل است و بنابراین خود به خود از ا خویشتن فاصله می گیرد

کمدی به این دلیل که جدی گرفته میشد ممنوع بود. ما کمدی را ممنوع نمیکنیم بلکه آن را به حوزه ی سرگرمی حواله میدهیم و اجازه نمیدهیم که جهان سیاست، تجارت و آموزش را بر هم بزند. دستگاه تلویزیون و نمایش کمدی مناسب اتاق انتظارند و نه دفتر هیئت مدیره . ما با حواله کردن کمدی به حوزه ی سرگرمی، تأثیر ویرانگر آن را نیز تحت کنترل در می آوریم.

به محض آن‌که این فرض کنار برود که عقل مالک حقیقتِ تغییر ناپذیر است، ویران‌سازی اش برای ما مبنای آزادی خواهد بود

به نظر میرسد سقراط، آنگاه که شبح مرگ را بالای سرش می‌بیند فلسفه را ناکافی می یابد. به عبارت دیگر زمانی که نوبت به شفای زخمهای روح میرسد او محدودیتهای فلسفه و نیاز به شعر را تشخیص میدهد

در این موقعیت(روده بر شدن از خنده) معمولا رفتاری از ما سر می‌زند که تحت شرایطذمتعارف، از حیث اجتماعی تابو به شمار می‌رود: ممکن است بدن به معنای واقعی دچار تشنج شود و ناخودآگاه صداهای ناجور خرناس مانند بدهیم. شاید هیچ‌یک از عواطف بشری تا این حد به حرکات کنترل شده‌ی بدن مرتبط نیست...تخطی و تجاوزی که خنده نمایانگر آن است ما را میترساند چرا که ناقض ساختار قدرتی است که به دقت سامان یافته و در آن ذهن در بالاترین نقطه ی هستی ما جای دارد.

نهیلیسم از این مسئله ناشی می‌شود که جهان آن‌طور که باید باشد و آن‌طور که هست «همانند نیستند»

برخورداری از حس طنز یعنی پذیرفتن انسانیت این جهانی مان با همه ی نارساییها و نقصان هایش

برخورداری از حس طنز یعنی پذیرفتن انسانیت این جهانی مان با همه ی نارساییها و نقصانهایش