بریده‌های کتاب شب های بی خوابی

همیشه پشت در‌های بسته بود، سرنوشت کسانی که به چیزی اعتیاد دارند.

سرگرم تماشای برف‌وبوران بیرونم. گویی موقتاً صلحی عظیم برقرار شده و یکباره تمامی جدل‌ها فیصله یافته باشد‌. در این برف خارق‌العاده، مردم با لباس‌های شگفت‌انگیز‌شان در گردش‌اند؛ کت قدیمی با یقه خز، کلاه پشمی، شال، چکمه، کفش چرمی پیاده‌روی که مثل مس می‌درخشد. زیر تلألو زردرنگ چراغ‌های خیابان، شروع می‌کنی به تصور اینکه چهل‌پنجاه سال پیش از این چطور بوده. این سکون و سپیدی گسترده — حسرت گذشته و خیال شیرین در هوای صاف و ساکن و سفید...

خورشید به تعجیل غروب می‌کند، روشنای روز می‌میرد؛ بگذار عشق بیدار بماند و فرصتی نصیب این شب بنما.

نتوانستی بفهمی که گریزی چنین سریع که هیچ موجودی تصور نمی‌کرد_ حتی من_ بتواند این چنین تباهم کند!

بیدهای مجنونِ شهر در تاریکی می‌درخشند و با عزمی والا برای وفق دادن خودشان سرپا می‌مانند. آنجا هستند، همه‌جا، مصمم و امیدوار، مثل خنکا عصر در کویر.

او مشاهده کرده بود که مهاجمان همیشه نمی‌توانند آرامش دنجِ کشور‌های کوچک را از آن‌ها سلب کنند.

پنجره‌ای باز است و بنابر‌این هنوز آنجاست. و لباس‌های مردم را می‌شوید، چون هنوز نفسی می‌آید و می‌رود. هر واقعیت واقعیتی دیگر را ایجاب می‌کند.

به‌هر‌حال، شب خوبی است، چراکه به روز می‌انجامد، به کفش و جوراب و قهوه و مشقت و تکرار، به خصوص برای زن که شاید مشتاقانه منتظر است تا کارها را از سر بگیرد.

خانه‌ی واقعی آن‌ها یک ماشین است. خانه‌ی متحرک، جعبه‌ی بزرگی که روی یک قطعه زمین قرار گرفته، به خواب رفته، اما رویای یک جاده را می‌بیند، رویایی که در آن تا ابد جایی دور‌تر فرا می‌خواندش.

یک کلمه، یک صفت، و طرز ایستادن من، در حالی که یک جلد کتاب توماس مان را از قفسه‌های کتابخانه پایین می‌آورم کافی است تا کنجکاوی او را برانگیزد. اروس هزارتا رفیق دارد.