بریده‌های کتاب هر دو در نهایت میمیرند

زندگی کردن نادر ترین اتفاق دنیاست، بیشتر آدم ها فقط وجود دارند. همین و بس‌.

مشکل ما اینه که عمل نمی کنیم و فقط عکس العمل نشون می دیم،مخصوصا وقتی که می فهمیم داره وقتمون تموم میشه.

جای کشتی در بندرگاه امن است،اما کشی ها برای این کار ساخته نمی شوند.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد،ترسش باید از این باشد که هرگز زیستن را آغاز نکند.

کاش آنقدر شجاع بودم که سفر کرده بودم. حالا که وقت ندارم جایی بروم، دلم می خواهد همه جا بروم.

از خیابان رد می‌شوم اما این بار کسی نیست که بازویم را نگه دارد.

قفسه سینه ام منقبض می شود امروز قرار است ، بمیرم

امروز طوری است که انگار با تمام تجهیزات مورد نیازم برای زنده ماندن در بیابان برهوت رها شده ام و من حتی بلد نیستم آتش روشن کنم.

چیزی که باید واقعا از آن ترسید مرگ نیست، بلکه این است که هیچ وقت زندگی تان را شروع نکنید.

نقشه روی دیوار را پاره می کنم .من تا به حال به خارج از نیویورک سفر نکرده ام. دیگر هیچ وقت نمی توانم سوار هواپیما شوم تا برای دیدن معابد و اهرام ثلاثه به مصر سفر کنم .قرار نیست به زادگاه بابا در پورتوریکو بروم تا از جنگل های بارانی که در زمان بچگی ‌اش زیاد به آنجا می رفت ،دیدن کنم. نقشه را پاره می کنم و همه کشورها و شهرها و دهکده ها را زیر پایم می افتند.

داستان‌ها و خاطرات می توانند افراد را جاودانه کنند، البته تا زمانی که کسی مایل به شنیدن آن‌ها باشد.

اما چیزهایی که از خودمان بر جای می گذاریم ، مارا برای دیگران زنده نگه می دارند

از خیابان رد می شوم اما این بار کسی نیست که بازویم را نگه دارد.

جای یک کشتی که در بندرگاه لنگر انداخته، امن است، اما کشتی‌ها برای این کار ساخته نشده‌اند.

دارم یک پناهگاه می سازم . این سازه مرا به یاد خانه می اندازد، یعنی جایی که مرا از شادی و هیجان دور نگه داشته بود، اما روی دیگر سکه را نیز می بینم و می دانم که خانه مرا تا اینجای کار زنده نگه داشته و علاوه بر آن مسبب شادی من نیز بوده است. نباید خانه را سرزنش کنم.