بریده‌های کتاب از روی دست رمان نویس: مصاحبه با چند نویسنده

به نظر شما کسانی که می‌خواهند نویسنده بشوند، از چه راهی می‌توانند به بهترین وجه ذهنشان را پرورش بدهند؟ می‌توانند بروند خودشان را دار بزنند.! چون خواهند دید که خوب‌نوشتن تقریباً از جمله محالات است. بعد باید قبل از اینکه حلق‌آویز بشوند و بمیرند، طنابی را که از آن آویزانند برید تا بلکه مجبور شوند همتی کنند و تا آخر عمر هر چقدر که می‌توانند خوب بنویسند. در این صورت اگر هم چیزی برای نوشتن نداشتند، می‌توانند لااقل با همین داستانِ بر دار شدنشان، کار نویسندگی را شروع کنند.

ادتان می‌آید که دقیقاً از چه زمانی تصمیم گرفتید نویسنده بشوید؟ نه. چون من همیشه می‌خواستم نویسنده بشوم.

وقتی داستان یا کتابی می‌نویسم، هر روز صبح زود کارم را شروع می‌کنم. این وقت‌ها کسی مزاحم شما نمی‌شود...گاهی مکث می‌کنید. منظورم وقت‌هایی است که می‌خواهید بفهمید که بعد چه اتفاقی می‌افتد و نوشته‌تان را مرور می‌کنید و باز هم پیش می‌روید و بعد آنقدر پیش می‌روید که هنوز سرحالید و می‌توانید بنویسید و می‌دانید که قرار است چه اتفاقی بیفتد. آن وقت است که قلم را زمین می‌گذارید و تا فردا که باز دوباره با جدیت کار را شروع می‌کنید، با آنچه نوشته‌اید زندگی می کنید.

 همینگوی حساب کار هر روزش را دارد تا بنابر آنچه می‌گوید خودش را گول نزند... اعداد روی جدول نشان می‌دهد که میزان نوشتنش در هر روز بین ارقام ۴۵۰، ۵۷۵، ۴۶۲، ۱۲۵۰ کلمه که گاهی به ۵۱۲ کلمه در روز پس می‌نشیند، دائم در نوسان است.

مطالب روز قبل را هر روز مجدداً بازنویسی می‌کنم. البته طبیعی است که آخر سر هم کل نوشته را به‌دقت مرور کنم و باز وقتی که مطالب را دادم کسی تایپ کرد و ورقه‌های مرتب و تمیز تایپ‌شده را دیدم، می‌توانم آن‌ها را تصحیح و بازنویسی کنم... مثلاً رمان وداع با اسلحه را منظورم صفحه آخرش است، سی و نه بار بازنویسی کردم تا بالاخره آن طور که دلم می‌خواست از کار درآمد.