بریده‌های کتاب آن سوی آبی بی کران

فقط ساکنین جزایر الیزابت که سرمای ماه فوریه را با مغز استخوانشان حس کرده بودند می دانستند که در اینجا ارزش ذغال از طلا هم بیشتر است. ولی روزی که خانم مگی به من یاد داد ذغال سنگ تحت فشار ناشی از وزن لایه های زمین، سخت شده و به الماس تبدیل می شود، دیدگاهم نسبت به آن عوض شد و با خودم فکر کردم چه مواد خام و نتراشیده‌ی دیگری هم توی این دنیا هست که می شود امیدوار بود روزی به چیز های کمیاب و با ارزش تبدیل شوند.

واقعا میخای این طوری رفتار کنی؟و می دونی خداوند حواسش به کارهایی که می کنی هست؟))

: (( بود ، هست ، خواهد بود ، چه فرقی میکنه ، مهم اینه که تو الان اینجایی و واسه خودت یه اسم داری. ))

انگار می‌خواست مرا در آن لحظه همان‌طور که هستم به خاطرش بسپارد و از من هم می‌خواست که بدانم مهم نیست فردا چه می‌شود، مهم این است که من هم باید این لحظه را به خاطر بسپارم، و تاریخ دقیق همهٔ این اتفاقات در هیچ تقویمی علامت نخورْد.

کم کم داشتم یاد می‌گرفتم انجام بعضی چیزها زمان می‌برد و نگرانی، زمان آن را کوتاه تر نمی کند.

آدما از چیز هایی که نمی تونن بفهمن و درک کنن می ترسن.

وقتی ببینی مردم واسه پول چه کارها که نمی کنن از تعجب شاخ درمی آری.

ولی اعتراف می کنم برایم عجیب بود چطور همین آدم هایی که این قوانین نانوشته را رعایت می کردند، بعضی وقت ها قوانینی را که توی کتاب های مقدسشان به دقت توضیح داده شده بود، نادیده می گرفتند و زیر پا می گذاشتند.

اولش ادما چیزای زیادی نمی خوان تا وقتی که چیز زیادی گیرشون میاد و اون وقت همش بیشتر و بیشتر می خوان..

<<حرف نمی زدم چون چیزی واسه گفتن نداشتم و کسی هم نبود که به حرف هام گوش بده.>>

چشم هایش واقعا ازارم می داد. با دیدنشان لرزیدم.در این مرد هیچ نشانی از عقل و منطق دیده نمی شد...و نه هیچ ردپایی از احساس.

در این دنیا پیوند هایی بهتر از پیوند های خونی هم وجود دارد