بریده‌های کتاب قلعه ای تنها در آینه

از الان به بعد هدفم همینه که طراح بازی بشم. بعدش می‌تونی بگی یکی از دوستام اینو طراحی کرده و حرفت هم راسته.

خاطرات تنها چیزی نبود که با خودش از اینجا میبرد.

او هیچ اشتباهی نکرده بود اما با این وجود معذرت‌خواهی می‌کرد.

"من نمی‌خوام بمیرم. من نمی‌خوام بمیرم – نه هنوز. هنوز توی زندگیم هیچ‌کار مهمی نکردم. من نمی‌خوام بمیرم – نه هنوز. و نمی‌خوام بقیه هم بمیرن."

پس اگه من و تو همدیگه رو فراموش کردیم تو دیگه دروغ نمیگی. تو واقعاً به دوستی داری که بازی های ویدیویی می سازه.

مهم نیست که من استعداد دارم یا نه – اینجا فرقی به حالم نداره. اونا صرفا از شناختن من خوشحالن.

مادرش به او گفت: «من هیچ وقت هیچ استعداد خاصی نداشتم و اگه تو استعداد داشته باشی هرکاری از دستم برمیاد انجام میدم که کمکت کنم.»

مدرسه‌ها واسه کسایی هستن که میخوان همرنگ جماعت باشن. واسه همین دیگران میرن اونجا.

آنچه بیش از همه‌چیز او را خوشحال و خیالش را راحت می‌کرد این بود که همگی تنهایش بگذارند. اما مطمئن نبود که زندگی‌اش تا ابد همین‌طور پیش برود.

"یعنی نمی‌تونیم به هم کمک کنیم؟" "درسته. نمی‌تونیم به هم کمک کنیم."

حالم خوب موند اما این خوب بودن به کارم نیومد.

من اینجام و برام مهم نیست چه اتفاقی برام می‌افته

انسان نمی‌داند شانس چطور می‌تواند همه چیز را تغییر دهد.

از زمانی که اومدم اینجا حس عادی بودن پیدا کردم .فکر می‌کردم هیچ وقت نمی‌تونم شبیه بقیه باشم. که یه بدبخت بازنده هستم. پس وقتی شماها باهام دوست شدین، همون طور که با هر کس دیگه ای دوست میشین، واقعاً خوشحال شدم.

از بین تموم چیزایی که پدرم بهم داده اسمم رو از همه بیشتر دوست دارم.

میدونی چیه؟ محض اطلاعت، هیچ کدوم از درسایی که توی مدرسه یاد می‌گیری توی دنیای واقعی به کارت نمیان.

"باهاشون مبارزه می‌کنیم. شاید جنگ طولانی و سختی باشه اما باید مبارزه کنیم. بیا انجامش بدیم."

«ما رهات نمی‌کنیم حتی اگه همگی بمیریم!»

نذار برن روی مخت همه جا زورگوهایی مثل اونا هست و همیشه هم خواهد بود.

هیچ‌وقت نمی‌خوام اتفاقی که اینجا افتاد رو فراموش کنم. هیچ‌وقت نمی‌خوام زمانی که با دیگران گذروندم رو فراموش کنم‌. من تصمیمم رو گرفتم. دست از مضطرب بودن برداشتم. خیلی خوشحالم که این افراد رو ملاقات کردم.