بریده‌های کتاب پزشک جنگ؛ جراحی در خط مقدم

من در پی دردسر تمام دنیا را گشته ام. انگار مثل اعتیاد است؛ کششی که سخت می توانم در مقابلش مقاومت کنم. این انگیزه از یک طرف از علاقه به استفاده از دانشم به عنوان یک جراح،برای کمک به آدم هایی ریشه می گیرد که سخت ترین شرایطی را که انسان می تواند با آن مواجه شود تحمل می کنند، و از طرفی تا حدودی هم ناشی از احساساتی است که از بودن و زندگی در این مناطق وحشتناک در من می جوشد؛ مناطقی که اکثر آدم ها تا به حال نه آن ها را تجربه کرده اند و نه مطمئناً قصدی برایش دارند.

در حقیقت بدن هم مثل یک ماشین است؛ اگر درست نگهداری اش کنید و سوخت مناسبی به آن برسانید، خوب کار می کند و اگر هم سوختش را قطع کنید یا سوخت مناسب به خوردش ندهید، آن وقت قطعاتش به تعمیر نیاز پیدا می کند و شما را به دردسر می اندازد.

وقتی آدم ها کورکورانه دنبال رهبرانی بی عقل بیفتند و افکار و ظاهرشان را شبیه به آن ها کنند، آن وقت راحت هم می توانند با دشمنشان رفتاری غیر انسانی داشته باشند.

یک خطر دیگر هم از بیخ گوشم گذشت و شاید یکی دیگر از نه تا جانم را از دست دادم. برای چه من خودم را مدام درگیر چنین اوضاعی می کردم؟ بعضی آدم ها وقتی با یک خطر واقعی روبه رو می شوند، از ترس می لرزند و با خودشان می گویند که دیگر هیچ وقت دوباره انجامش نمی دهم، اما بقیه با خودشان می گویند محشر بود! من فهمیده بودم که قطعاً به اردوگاه دوم تعلق دارم. نمی توانم این را انکار کنم که من از خلبانی هواپیما یا هلی کوپتر یا جراحی در مناطق جنگ زده لذت می برم؛ خطر جزئی از جذابیت کار است و بدون تردید اعتیاد هم می آورد. این هم خودش یک واکنش فیزیولوژیک و احساسی است. فقط قلقش این است که مثل یک معتاد ترک کرده بدانید چه وقتی جلوی خودتان را بگیرید.

مثل همه چیزهای دیگر زندگی: هر چقدر برای انجام کاری تجربه و تمرین بیشتری داشته باشید، بهتر می توانید از پس انجامش بربیایید.

من آدم مذهبی ای نیستم، اما وقت هایی بوده است که احساس کرده ام نیاز دارم به موجودیتی بالاتر پناه ببرم. شبیه به تنظیم یک رادیو است. بدون اینکه هیچ اخطاری در کار باشد، باید یک دفعه فرکانس موجی را که بر رویش هستم به چیزی تغییر بدهم که به من اجازه بدهد با خدا حرف بزنم. سخت است که توصیفش کنم. انگار لحظات دشوار و پرفشار من را به سطح دیگری از آگاهی می‌برند. این لحظه هم یکی از همان لحظه ها بود.

فقط افسوس که گاهی از چنین اشتباهات وحشتناکی یاد می‌گیریم؛ اشتباهاتی که روی روانمان حک می‌شوند.

چهره دخترک که از آن امید، خوشحالی، معصومیت محض، عشق و بخشندگی می‌بارید، مظهر همه خوبی‌های این عالم بود. همانطور که قرآن در آیه ۳۲ سوره مائده می‌گوید: هر کس جان یک نفر را نجات بدهد، گویی جان همه آدمیان عالم را نجات داده است.

او و همه کودکان و همه قربانی‌های بی‌گناه جنگ‌های سرتاسر دنیا، دلیل این کاری هستند که من انجام می‌دهم.