بریده‌های کتاب باچان

بلند شد و پرسید کی قرار است خانهٔ خود را بخرم. خیال می‌کرد کافی است فارغ التحصیل شوی تا پول در جیبت سبز شود.

فکرش را که می‌کنی، دنیا جای عجیبی است: آدمی که دیدنش عصبی‌ات میکند با تو مهربان است، آن وقت دوستی که باهم سازگارید رذل از آب در می‌آید! مسخره نیست؟

اگر واقعاً می‌شد دل مردم را با پول، قدرت یا استدلال به دست آورد، نزول خورها و پلیس و استادان دانشگاه از همه محبوب‌تر بودند.

زندگی در شهری کوچک که همه از همه‌کارِ یکدیگر خبر داشتند، هیچ لطفی نداشت!

فقط حواست باشد که در غریبی تنها چیزی که میتوانی رویش حساب کنی پولت هست.

حالا که فکرش را می‌کردم متوجه شده بودم که اکثر مردم به بدبودن تشویقت می‌کنند. فکر می‌کنند اگر بد نباشی در این دنیا به هیچ‌چیز نمی‌رسی. اگر هم ندرتاً به کسی بربخورند که صادق و دل‌پاک باشد، تحقیرش می‌کنند و می‌گویند بچه است. اگر واقعا این‌طور است بهتر نبود آن کلاس‌های اخلاق را در دبستان و دبیرستان برگزار نکنند که معلم مدام می‌گفت صادق باشید و دروغ نگویید؟ بهتر بود مدارس تعلیم بدهند چگونه دروغ بگویی، چگونه به همه بی‌اعتماد باشی و چگونه از مردم سوءاستفاده کنی.

اصلاً آگاهی از وجود تنبیه است که جرئت به خرج دادن و شیطنت را هیجان‌انگیز می‌کند. واقعاً فکر کرده بودند هیچ دهات و طویله ای هست که مردم از عواقب بازیگوشی‌شان در امان باشند؟ لابد آدم‌هایی که پول قرض میگیرند و پس نمی‌دهند هم از همین جاها شروع می‌کنند.

آدم توقع دارد وقتی قانونی در کار است بتوان کاری کرد، حتی در اگر اقلیتی یکی دو نفره باشی.

به سادگی و یک‌رنگیِ من می‌خندید. جایی‌که به آدم‌های ساده و یک‌رنگ بخندند، هیچ امیدی نیست.

در طول سال‌ها با خیلی چیزها اشتباه گرفته شده بودم اما هرگز کسی تهمت فرهیختگی و خاص پسندی به من نزده بود! معمولا هرچه باشد در مورد مردم بدانی از ظاهر و سرووضعشان معلوم است.

او خود را کاملاً متقاعد کرده بود که کسانی که دوستشان دارد، حتماً به موفقیت های بزرگی میرسند و کسانی که دوست ندارد محکوم به شکست‌اند.