بریده‌های کتاب رنگ آسمان به شکل قلب است

«ولی کاری از ما دخترا بر نمی آد.» دختر! دختر! دختر! اینها همه بهانه است.

آن روز با روزهای دیگر هیچ فرقی نداشت؛ دبیرستان مثل همیشه بی‌رحم بود.

آب دهانم را به سختی قورت دادم. بدنم مثل سنگ شد. میتوانم بگویم؟احازه دارم بلند بگویم؟ استفانی که ذهنم را خوانده بود، لبخند زد و سرش را تکان داد. همان لحظه بود که استرس از وجودم خارج شد.

شاید منتظر روزی بودم که یکی مرا ببخشد. منتظر روزی بودم که یکی به من بگوید اشکالی ندارد ببخشم و آسمان را همان گونه‌ای که هست بپذیرم.

«چرا حیوونا رو دوست داری؟» «خیلی جوابش ساده‌س، چون بین اونا هیچ حیوون بدی نیست.» «هیچ حیوون بدی ؟ خب راستش من تا حالا با هیچ حیوونی حرف نزده‌م.» «خب بذار این سوال رو ازت بپرسم. به نظرت میتونی یه موش صحرایی رو بکشی؟» «یه موش صحرایی؟» «اوهوم!» «خب نه.» «یه پرنده رو چه طور؟» «نه.» «یه سگ رو چی؟» «گفتم که نه!» سپس مرد به چشمم زل زد و پرسید:« یه آدم رو چی؟ میتونی یه آدم رو بکشی؟»

کنار پنجره نشسته بود و به آسمان نگاه می‌کرد. او دور خودش پتو پیچیده بود و یک فنجان چای در دست داشت. حتما داشت چای گیاهی مورد علاقه اش را می خورد.

به زبان ژاپنی زیر لب زمزمه کردم:《سوریرو و کوکورو مویو!》 《چی؟》 《رنگ آسمان به شکل قلبه؛ یعنی هیچ منظره ای هیچ وقت مثل هم به نظر نمی رسه و این اتفاق خوبیه، چون معنی اش اینه که قلب آدم همیشه یه جور نیست.》

آرزویم این بود که بخوابم و دیگر هرگز چشم هایم را باز نکنم.

شاید حق با آنها بود. لعنت بر من اگر هرکدام از ما که با صورت گرفته و ناراحت زیر این آسمان راه می‌رویم، هدفی در زندگی داشته باشیم.

وقتی آن جمله را گفتم، چیزی در درونم شکست و اشک هایم جاری شد. سرم را زیر حوله قایم کردم و مثل بچه ها زار زار گریستم.