بریده‌های کتاب مجله مدام: رفاقت

وقتی تو را از دست می‌دهم، آن‌ "منـ"ی را هم که برای تو به آن تبدیل شده‌ام از دست می‌دهم. تو هم همینطور. به همین دلیل است که قطع رابطه با تو، وقتی که ما با هم رشد کرده باشیم، نوعی خشونت است. من چیزی مشهود مثل دست یا پای تو را قطع نمی‌کنم اما با وجود این، چیزی را که بخشی از توست قطع می‌کنم؛ یعنی "منِ" تو را. این کار خشونتی روانی است.

مغز تو الآن مثل یه خونه‌ست که وسیلهٔ گندهٔ جدید آوردی توش. می‌فهمم که هنوز نمی‌فهمی چی رو کجا بذاری که همه چیزات جا شه.

آدمی که تا چهل و چند سالگی حتی به غلط عاشق نشده از آدمی که چندین و چند مرتبه عاشق شده یا فکر می‌کرده که عاشق شده، خطرناک‌تر است.

ذات آدم در تمنای دیگری است. وقتی غریزه فرصت پیدا کند، از دیگری دوست می‌سازد.

ضرب‌المثلی هست که می‌گوید:« در عشق و جنگ همه چیز مجاز است.» این ضرب‌المثل به اواخر قرن نوزدهم برمی‌گردد؛ زمانی که اخلاق جنگ با امروز تفاوت زیادی داشت.

و این یکی از دلایل علاقهٔ همهٔ ما به عشق است؛ چون این فرصت را به ما می‌دهد که کنترل خودمان را از دست بدهیم و کمی دیوانه شویم. اما آیا از این می‌شود نتیجه گرفت که می‌توانیم هر‌طور دلمان خواست از رابطهٔ عاشقانه بیرون بیاییم؟ من این‌طور فکرنمی‌کنم. […] خروج از رابطه در مقایسه با ورود به آن، مقررات بیشتری دارد.

وقتی تو را از دست می‌دهم، آن منـ»ـی را هم که برای تو به آن تبدیل شده‌ام، از دست می‌دهم. به همین دلیل است که قطع رابطه با تو، وقتی که ما با هم رشد کرده باشیم، نوعی خشونت است. من چیزی مشهود مثل دست یا پای تو را قطع نمی‌کنم اما با وجود این، چیزی را که بخشی از توست قطع می‌کنم؛ یعنی «منِ» تو را. این کار خشونتی روانی است.

تکلیف وقت‌هایی که انسان اسباب دفاع و حمله را کنار گذاشته چیست؟ منظورم ضربه‌هایی‌است که درست در بی‌دفاع‌ترین لحظه‌ها بر تن و روان انسان می‌نشینند. وقت‌های نشستن دور آتش یا سر میز کافه، ایستادن گوشهٔ پیاده‌رو، در کنار کس یا کسانی که اطمینان داشته‌ایم همراهمان هستند، نه مقابلمان.[…] دارم از بخش‌های پنهان و تاریک روابط انسانی حرف می‌زنم؛ از تیر و ترکش‌های غیب رفاقت.

هر کس چنان مشغول بقا در دنیای خودش بوده که فرصتی برای تماشای دیگری نداشته، هر چند آن دیگری خیلی نزدیکش بوده باشد.

وقتی کسی را برق می‌گیرد، نادرست‌ترین کار این است که بخواهید دست‌هایش را بگیرید ولی من این کار را کردم. به خاطر همهٔ کتاب‌هایی که از او قرض گرفته بودم و دیالوگ‌هایی که از فیلم‌ها و نمایش‌ها حفظ کرده بودیم، به خاطر همهٔ چیزهایی که بعد از دوستی با «او» در من تغییر کرده بود، دست‌ها را گرفتم و رها نکردم تا روزی که دیگر توان برایم نماند.

وقتی بار زندگی آدم سنگین می‌شود، فرصت بلندکردن سر و دیدن اطرافش را ندارد. فقط آن بار را با خود می‌برد. حواسش نیست که از همه دور می‌شود. به خودش که می‌آید، می‌بیند چه‌قدر دور و برش خلوت است! رفاقت انگار فراغت هم می‌خواهد.