بریده‌ کتاب‌های آرزوهای دست ساز: روایت داستانی از شکل گیری یک شرکت دانش بنیان در حوزه فناوری های الکترونیکی و کامپیوتری

هیچ چیز به اندازهٔ دشواری و شکست تمایزآفرین نیست.

در زندگی گاهی اوقات بعضی کلیدهای کوچک، بعدها نقش شاه کلید را بازی می‌کنند.

ارزشمند بودن هر چیز با میزان دور از دسترس بودنش رابطه مستقیم دارد. راه نو، آدم متمایز و تغییر دهنده می‌خواهد

وقتی کسی برای اولین بار، جبههٔ جدیدی می گشاید و راه تازه ای باز می کند، باید هم انتظار تاریکی و سنگلاخ داشته باشد.

چنین آدم‌هایی می‌توانستند به راحتی کارهای بی‌دردسرتری پیدا کنند؛ جایی استخدام بشوند و ساعت بزنند و سرماه حقوقشان سر بخورد توی حسابشان. این طرف هم اگر کار دندان‌گیری گیرشان نمی‌آمد، می‌توانستند بروند آن‌طرف. آن‌طرف‌آبی‌ها زرنگ‌تر از این حرف‌ها هستند که دست رد به سینه چنین آدم‌هایی بزنند. علت آن هم روشن است؛ کشور‌های پیشرفته، در رشته‌های کلیدی معمولا از متخصصان خودشان استفاده می‌کنند، اما برای رشد علوم پایه که به آن نیاز مبرم ندارند و آن‌چنان برایشان درآمدزا نیست، از متخصصان کشورهای دیگر استفاده می‌کنند. به نوعی متخصصان و تحصیل‌کردگان کشورهای به اصطلاح جهان سومی، مقدمات پیشرفت آنها را فراهم می‌کنند.

کارهای تشکیلاتی باعث می‌شد توانمندی‌هایش به صورت متوازن رشد پیدا کند و از تبدیل شدن یه یک کاریکاتور ناموزون جان سالم به در ببرد. در مواجهه با کاستی‌ها و نواقص احساس مسئولیت می‌کرد و پیش از آن که دیگران را مقصر کند خودش را مکللف می‌دانست.

حداقل ویژگی‌ای که آقای عباسی را از مابقی معلم‌ها متمایز می‌کرد این بود که خودش را مسئول پاسخ‌گویی به سوال‌های دانش‌آموزانش می‌دانست. دقیقا نقطه مقابل معلم‌هایی بود که رفت و آمدشان به کلاس در حد و اندازه ربات است.

حرف از سود بود و من یاد جملهٔ نادر ابراهیمی، نویسنده معروف افتادم که می گفت :« اصل در هر شرایطی و به هر شکلی، ایستادن است؛ چرا که دوام در ایستادگی، به هرحال شکل و شرایط را به سود انسان ایستاده تغییر خواهد داد.»

«تا کی باید شال تقصیرها را به گردن این و آن بیندازیم؟ تا کی باید چشم‌مان به دست این و آن باشد؟ کسی که راه‌حل داشته باشد، فریاد نمی‌کشد، جنحال راه نمی‌اندازد؛ عمل می‌کند، عمل! هرکس به اندازه خودش مسئولیت دارد. مسئولیت، سهام نیست که بشود به غیر واگذار کرد.»

اخلاق خوب و نحوه تعامل آدم ها همیشه در کار های گروهی و با گذشت زمان نمود پیدا می کند، وگرنه همه آدم ها در ارتباط های مقطعی و گذرا سعی می کنند خوش اخلاق و توانمند به نظر برسند.

بچه‌های دانشگاه یکی‌یکی ویزایشان را مهر می‌کردند و می‌رفتند به سمت سرزمین فرصت‌ها! نه خبری از دیروز مملکتشان داشتند، نه شناختی از امروز آن، نه حتی اضطرابی برای فردایش. می‌رفتند مثلا به بشریت خدمت کنند. آن‌ها پای سفره مردم این مملکت بزرگ شده بودند.اما در بزنگاه مفید بودنشان هوای خدمت به بشریت به سرشان زده بود. اما واضح بود که خدمت به بشریت بیشتر رنگ و طعم بهانه داشت؛ بهانه‌ای برای درزگیری وجدانشان؛ بهانه‌ای برای فرار کردن از سختی‌هاو مشکلات؛ بهانه‌ای برای رسیدن به رفاه و کیفیت.

دائم این طرف و آن طرف به دنبال «مشکل» می گشت و به صورت پیش فرض خودش را بخشی از راه حل می دانست.

«کسی که راه حل داشته باشد، فریاد نمی کشد، جنجال راه نمی اندازد؛ عمل می کند، عمل!»

راه نو، آدم متمایز و تغییر دهنده می خواهد.

روابط انسانی‌ام خیلی ضغیف بود. یعنی اگر در همان جو آکادمیک جلو می‌رفتم احتمالا آدم خیلی گوشه‌گیر و توسری‌خوری می‌شدم. فهمیدم باهوش بودن فقط به مسئله ریاضی حل کردن و نمره بیست گرفتن و خوب تست زدن نیست! تعاملات انسانی هم جزء هوش به حساب می‌آید. آدم باید بتواند با بقیه خوب تعامل کند و کارهای اجرایی را مدیریت کند. برنامه‌ریزی کند و کارها را طبق برنامه هدایت کند.

تصمیم آدم‌ها بعد از مغلوب شدن می‌تواند از جنس سقوط باشد یا تلاش برای صعود.

خوب می‌دانست بستن چشم‌ها و گرفتن گوش‌ها و خزیدن در کنج سکوت، چیزی را عوض نمی‌کند. ... با خودش می‌گفت بزرگ‌ترها انقلاب کردند و نخاله‌ها را دور ریختند؛ پس ما هم باید بتوانیم با براده‌ها و ته‌مانده‌های فساد و بی‌عدالتی، زباله‌دان را پر کنیم.

در وفور مشکلات و قحطی راه حل ها باید بایستیم به جنگ؛ جنگیدن با روش ها؛ جنگیدن با هر آنچه که می خواهد ما را محکوم به ناامیدی و ناتوانی کند.

تصمیم آدم ها بعد از مغلوب شدن می تواند از جنس سقوط باشد یا تلاش برای صعود.