کسی که گریه می‌کند به آرامشی هر چند نامحسوس دست می‌یابد. اما کسی که بغض، گلویش را می‌فشرد و اشک در پشت پلک‌هایش لمبر می‌خورد و اجازه گریستن به خود نمی‌دهد، بیشتر در خودش می‌شکند و مچاله می‌شود. حال اگر همو بخواهد تسلی بخش دیگران هم باشد، دشواری‌اش صد چندان می‌شود. مثل عمود خمیده‌ای که بخواهد خیمه‌ای را سرپا نگه دارد. نگاه می دارد، اما به قیمت شکستن خود.

عطش، سخت‌ترین اراده‌ها را هم به سستی می‌کشد. نیاز، آهنین‌ترین ایمان‌ها را هم نرم می‌کند. اما یک چیز را فقط دشمن نفهمیده بود و آن اینکه جنس این ایمان‌ها، جنس این عزم‌ها و اراده ها با جنس همهٔ ایمان‌ها و عزم‌ها و اراده‌ها متفاوت بود.

وقتی که در اوج قلهٔ عطش ایستاده باشی، همه چیز را در مقابل آب، پست و کوچک و بی‌مقدار می‌بینی. جان چه قابل دارد در مقابل آب، ایمان چه محلی ... اما نه، این همان چیزی است که ارزش کربلایی‌ها را هزار چندان می‌کند.

عقاب که برای گرفتن بچه روباه بال بال نمی‌زند، آنی فرود می‌آید و کار را تمام می‌کند.

چه خوب شد که نبودی لیلا! تو کجا زَهرهٔ به میدان فرستادن پسر داشتی؟ پسر ... چه می‌گویم علی اکبر [علیه‌السلام]! انگار کن تمام جوان‌های عالم را در یک جوان متجلی کرده باشند. انگار کن زیبایی و عطر تمامی گل‌ها را به یک گل بخشیده باشند. انگار کن تمامی سروهای عالم را به تمامی لاله‌های جهان پیوند زده باشند. انگار کن خدا در یک قامت، قیامت کرده باشد. چه خوب شد که نبودی لیلا در این لحظات جانسوز وداع!