بریده‌های کتاب دشواری مبارک

سیدحسن که شهید شد تا چند روز زنگ نزد.چند روز بعد پیام داد «تا انتقام خون سید رو نگیریم برنمی گردم.»هنوز ماه سید نشده‌ بود که خبر شهادتش رو بهم دادن. دست هایم رو بلند کردم و دعایش کردم:«رو سفیدم کردی مادر!»

باچادر نمازم خون هارا پاک کردم.حیف بود چرخ ماشین از روی خون ابوحامد بگذرد!

سلام نماز را که دادم پرسیدم: راستش را بگو!محمد شهید شده یا احمد؟ نکنه خلیل؟ آهی کشید و آرام گفت :خلیل. دستم را گذاشتم رو قلبم و چند بار الله اکبر گفتم و نماز عشایم را شروع کردم. دوست نداشتم بعد از سید حسن برای کس دیگری گریه کنم. اصلا دنیایی که دیگر سید حسن نداشته باشد ،چه ارزشی دارد. همه پسرهایم هم شهید شوند جبران یک تارمویش نمی‌شود.

سرباز امام زمان باید قوی باشه ، درسته؟

تا فهمید من آمده ام گفت :«مامان گریه نکنیها! دستام فدای ابوالفضل العباس ، خودم فدای امام حسین.»

باعجله آمده بودم که چشم هایش زیاد به در نماند ، اما کدام چشم ها‍؟!از درد ناله میکرد.دوست داشتم دست هایش را می گرفتم توی دست هایم اما کدام دست ها..؟

یکی از چشم هایش تخلیه شده بود ولی یکیشان بینایی کمی داشت.بابا خدارو شکر کرد و گفت:«ممنون که یه چشم رو برام گذاشتی که بتونم قرآن بخونم.»