بریده‌های کتاب حنانه شو ...: داستان های از زبان اشیاء درباره پیامبر (ص)

«حنانه! آرام باش »

پیامبر‌ﷺ به طرف منبر می‌روند. رو به جمعیتِ گریان می‌گویند: «ای مردم! این نخل خشک به رسول خدا اظهار علاقه و اشتیاق می‌کند و از دوری وی محزون می‌گردد؛ ولی برخی از مردمان باکشان نیست که به من نزدیک شوند یا از من دور گردند! اگر من او را در آغوش نگرفته و بر آن دست نکشیده بودم، تا روز قیامت از ناله خاموش نمی‌شد». پیامبرﷺ را بر فراز منبر نگاه می‌کنم؛ چقدر زیبا شده‌اند! چون نوری درخشان بر تمام حاضران زمینی و آسمانیِ مسجد می‌تابند و من دارم از نورشان دوباره جوانه می‌زنم.

فقط می‌بینم پیامبر‌ﷺ دارند به سمت منبر می‌روند. دیگر نمی‌توانم تاب بیاورم. ناله‌ام را سر می‌دهم؛ ناله‌ای که ستون‌های مسجد را به لرزه می‌اندازد؛ ناله جداییِ عاشق از معشوق. همه ساکت می‌شوند؛ نگاه‌های متحیر جمعیت به من می‌افتد. پیامبر‌ﷺ لبخندی می‌زنند و کمی از دندان‌های چون دُرّشان نمایان می‌شود؛ به طرفم می‌آیند؛ در آغوشم می‌گیرند. همان آغوشی که آرزویش را داشتم. آغوش لبریز از مهر... کاش خورشید برای همیشه سر جایش می‌ایستاد، تا لحظه‌ها نگذرند! کاش تا همیشه در این آغوش بمانم! آغوشی که چشیدنی است، نه گفتنی!

دیگر نمی‌توانم تاب بیاورم. ناله‌ام را سر می‌دهم ؛ ناله‌ای که ستون های مسجد را به لرزه می‌اندازد؛ ناله جدایی عاشق از معشوق:)