بریده‌های کتاب شهر گربه ها

من خلئی رو پر میکردم که کس دیگه ای درست کرده بود بنابراین،تو خلئی که من درست کرده بودم پر خواهی کرد.

زندگی عجیبه، نه؟ می‌تونی یه لحظه مدهوش چیزی بشی و حاضر باشی همه چیز رو فدا کنی تا مال تو بشه اما وقتی زمان می‌گذره یا وقتی دیدگاهت کمی عوض می‌شه، یکدفعه از محو شدن اون درخشش یکه می‌خوری و متعجب می‌شی که من به چی داشتم نگاه می‌کردم.

و دنیا منتظر بود . منتظر او ، که بیاموزد.

شهرزادِ هابارا در جادهٔ میان‌سالی گام برمی‌داشت. عضلاتش در مسیر شل شدن بودند و گوشهٔ چشم‌هایش خط افتاده بود. مدل مو و آرایش و طرز لباس پوشیدنش گرچه بی‌دقت و شلخته نبود، آن‌گونه هم نبود که تحسین کسی را برانگیزد. ظاهرش زننده نبود اما چهره‌اش هیچ گیرایی‌ای نداشت و به همین دلیل اثری گنگ از خود برجای می‌گذاشت. درنتیجه، احتمالاً آن‌هایی که در خیابان از کنارش عبور می‌کردند یا داخل آسانسور پهلویش ایستاده بودند چندان متوجهش نمی‌شدند. ده سال قبل، شاید زن جوان سرزنده و جذابی بوده باشد. شاید حتی چند نفری برای نگاه کردنش سر می‌چرخانده‌اند. با این حال، در نقطه‌ای معین از زمان، پردهٔ آن صحنه از زندگی‌اش فرو افتاده بود و محتمل هم به نظر نمی‌رسید که از نو کنار برود.

زندگی عجیبه، نه؟ میتونی یه لحظه مدهوش چیزی بشی و حاضر باشی همه چیز رو فدا کنی تا مال تو بشه اما وقتی زمان می‌گذره یا وقتی دیدگاهت کمی عوض میشه، یکدفعه از محو شدن اون درخشش یکه می‌خوری و متعجب میشی که من به چی داشتم نگاه می‌کردم.

فکر کردن به جزئیات چیزها پس از آنکه دیگر کار از کار گذشته است یکی دیگر از مرض‌های مزمن من بود.

موسیقی چنین قدرتی در زنده کردن خاطره ها دارد و گاهی با چنان شدتی خاطره ها را زنده می‌کند که آدم را می‌آزارد.