بریده‌های کتاب طرز فکر: روانشناسی نوین موفقیت

طرز فکر مهم‌تر از استعداد است

یک مربی معروف بوکس درباره‌ی علی[محمدعلی کِلِی] می‌گوید: << او یک تناقض بود. عملکرد فیزیکی‌اش روی رینگ کاملا غلط بود... با این حال، مغزش همیشه در شرایط عملکردی ایدئالی قرار داشت، او به ما نشان داد که همه‌ی پیروزی‌ها از اینجا می‌آید(با انگشت اشاره به پیشانی‌اش اشاره کرد)>> سپس دو دست مشت کرده‌اش را نشان داد و گفت:<< و نه از اینجا.>>

گاهی اوقات استعداد ذاتی یک مصیبت است؛ این افراد بخاطر تمام تحسین‌هایی که بابت استعدادشان دریافت می‌کنند و به خاطر اینکه به تلاش کمی برای ارتقای خودشان نیاز دارند، به راحتی می‌توانند در دام طرز فکر ثابت بیفتند.

همه مردم الگویی دارند، الگویی که در لحظات بحرانی زندگی، راه را به آن‌ها نشان داده‌است. این کودکان الگوهای من بودند. آن‌ها آشکارا چیزی می‌دانستند که من از آن مطلع نبودم و مصمم شدم که از آن سر در بیاورم تا نوع طرز فکری ر ا که می‌تواند «شکست» را به یک «موهبت» تبدیل کند، درک کنم. آن‌ها چه می‌دانستند؟ آن‌ها می‌دانستند که ویژگی‌های انسان، مانند مهارت‌های فکری از طریق تلاش قابل پرورش یافتن است و این چیزی بود که انجام می‌دادند؛ یعنی باهوش‌تر می‌شدند. نه‌تنها با شکست دلسرد نمی‌شدند، بلکه حتی فکر نمی‌کردند که در حال شکست‌خوردن هستند. آن‌ها فکر می‌کردند که در حال یادگیری‌اند

بسیاری از نوجوانان استعداد‌هایشان را نه برای یادگیری، بلکه برای محافظت از عزت‌نفس‌شان استفاده می‌کنند و یکی از راه‌های اصلی برای انجام این کار(گذشته از مقصر دانستن معلمانشان) تلاش نکردن است.

اگر اشتباهاتتان را انکار نکنید، همچنان می‌توانید از آن‌ها یاد بگیرید.

شکست ممکن است تجربه‌ی دردناکی باشد، اما شما را تعریف نمی‌کند. در طرز فکرِ رشد، شکست مسئله‌ای است که باید با آن رو به رو شد، برخورد کرد و از آن یاد گرفت.

در داشتن استعداد چه وجه قهرمانانه‌ای وجود دارد؟... مهم نیست توانایی‌های شما چه باشد، تلاش است که آن توانایی را شعله‌ور کرده و به دستاورد تبدیل می‌کند.

تمام دردهایم را جمع کردم و آن‌ها را به عملکردی مقتدرانه تبدیل کردم.

بعد از هر بازی یا تمرین، اگر در حالی از زمین خارج شوید که بدانید تمام تلاش خود را به کار برده‌اید، همیشه برنده خواهید بود.

در یکی از این دو جهان، شکست به معنای وجود موانع، گرفتن نمره بد، باختن در یک تورنمنت، اخراج‌شدن و مورد بی‌اعتنایی قرارگرفتن است. به این معناست که باهوش یا بااستعداد نیستید. اما در جهان دیگر، شکست به معنای رشدنکردن است، به معنای نرفتن به دنبال آن چیزهایی است که برایتان ارزشمندند. و به معنای شکوفا نکردن توانایی‌هایتان است!

او خود را با تحسین کنندگانش احاطه و منتقدان را از خود دور کرد و به سرعت توانایی‌اش را برای کنترل آینده‌ی زمینه‌ی کاری‌اش از دست داد. او به فردی غیریادگیرنده تبدیل شده بود.

دوست داریم فکر کنیم که قهرمانانمان افرادی هستند که متفاوت از ما به دنیا آمده‌اند. دوست نداریم آن‌ها را افراد نسبتا عادی ببینیم که خودشان را به افراد خارق‌العاده‌ای تبدیل کردند.

نشانه‌ی یک قهرمان توانایی برنده شدن در شرایطی است که هیچ چیز خوب نیست؛ این همان زمانی است که خوب بازی نمی‌کنید و احساساتتان نیز خوب نیستند.

نوزادان نگران اشتباه کردن یا تحقیر شدن نیستند. آن‌ها راه می‌روند، می‌افتند، بلند می‌شوند. و فقط برای پیشرفت تقلا می‌کنند. چه چیزی می‌تواند به این یادگیری پر شوروهیجان پایان دهد؟ طرز فکر ثابت.

بنجامین باربر، جامعه شناس برجسته، زمانی گفت:«من جهان را به ضعیف و قوی یا موفقیت‌ها و شکست‌ها تقسیم نمی‌کنم … جهان را به یادگیرندگان و غیر یادگیرندگان تقسیم می‌کنم.»

هنگامی که آن‌ها (ناسا) خواستار متقاضی فضانوردی بودند، افرادی را که دارای سابقه‌ای پر از موفقیت بودند قبول نکردند و در عوض افرادی را انتخاب کردند که شکست‌های قابل توجهی داشتند و از آن شکست‌ها بلند شده بودند.

چرا هنگامی که میتوانید بهتر شوید، زمانتان را برای اثبات عالی بودن خود تلف میکنید؟ چرا به جای غلبه بر نقاط ضعف خود، آنها را پنهان میکنید؟ چرا به جای اینکه در جست وجوی دوست یا همسری باشید که فقط عزت نفس شما را تقویت میکند، به دنبال فردی نیستید تا شما را به چالش بکشد و موجب رشدتان شود؟ و چرا به دنبال چیزهایی هستید که آزمایش شده و درست‌اند، نه تجاربی که باعث رشدتان خواهند شد؟ داشتن شور و شوق برای رشد و پایبند ماندن به آن، حتی (و یا به خصوص) هنگامی که اوضاع به خوبی پیش نمی رود، مشخصه‌ی طرز فکر رشد است. طرز فکری که به افراد اجازه میدهد تا در طول برخی از بحرانی ترین دوران زندگیشان رشد کنند.