بریده‌های کتاب ستاره ساز

مامان لبخندی زد و پیشانی ام را نوازش کرد. «هیچ کس نباید به یه زنجیر بسته باشه، نه قایق ها، نه حیوانات و نه انسان ها.» «ولی انسان ها که هیچ وقت به زنجیر بسته نیستن!» «اتفاقا گاهی چرا، ولی خودشون این رو نمی دونن.»

گفت:《ولی وقتی معلم نباشه،باید یه جایگزین براش بیاد.》 《برای یه مادر هیچ وقت جایگزینی نیست》

امروز یه درس خیلی مهم بهم دادی. فکر میکردم دارم کار درست رو میکنم، ولی تو حق داشتی. همه ما همیشه جای دور دنبال خوشبختی می گردیم. فکر میکنیم میتونیم خوشبختی رو در چشم اندازهای مختلف و دور دست پیدا کنیم، در مسیرهای جدید، در ساختمان های جالب توجه. ولی همیشه این طور نیست، درسته؟ خوشبختی یه وقت هایی همینه که سه تایی روی تپه تو نشسته باشیم.

مامان می‌خواست پیش از رفتن یک بار دیگر هم که شده خوشبختی را لمس کند؛ بنابراین آن روز خانواده برای ما این بود. اینکه سه نفری روی تپه بایستیم و دست‌های یکدیگر را خیلی محکم بگیریم...

《ولی انسان ها که هیچ وقت به زنجیر بسته نیستن!》 《اتفاقا گاهی چرا،ولی خودشون این رو نمی دونن.》