بریده‌های کتاب شرم کاوی: رها ساختن خود، یافتن شعف و ساخت احساس ارزشمندی اصیل

خجالتی بودن ویژگی شخصیتی برجسته و فراگیری است که نشان دهنده‌ی تلاش مداوم برای اجتناب از شرم ناشی از آبروریزی است.

در نهایت من و نیکول پذیرفتیم که هیچکس قرار نیست به طور کامل از شرم مزمن رهایی یابد، حتی اگر سالها تحت درمان موفقیت آمیز باشد.ما فقط می‌توانیم غرور را جایگزین شرم کنیم و شادی حاصل از دستاورد را با افرادی که برایمان مهم هستند قسمت کنیم.

لیزی در نهایت متوجه شد که اضطراب اجتماعی‌اش به این علت است که می‌ترسد دچار یکی از هیجانات مجموعه شرم شود. چیزی که بیش از همه از آن وحشت داشت این بود که فردی غیرعادی، آسیب دیده، پرعیب و ایراد و کریه به نظر برسد...

احساسات تحمل ناپذیر نقص و بی ارزشی که ریشه در کودکی دارد هدایت کننده‌ی انتظاراتی است که فرد را با خودانگاره‌ی آرمانی‌اش سازگار می‌کند. به عبارت دیگر، وقتی شرم بنیادین در کودکی شکل می‌گیرد، شخص معمولا به یک خود آرمانی پناه می‌برد که وظیفه‌اش این است که حس آسیب دیدگی او را پنهان و انکار کند.

احساس ارزشمندی یک دستاورد است، یعنی چیزی است که باید برای آن زحمت کشید و به دستش آورد.به عبارتی، احساس ارزشمندی نه ظرف خالی‌ای در روان ماست که بتوان با تحسین‌های بیرونی آن را پر کرد و نه موقعیت خاصی است که بتوان آن را تا ابد از آن خود دانست، بلکه رشد و نگهداری آن نیازمند تلاش مداوم است.