بریده‌های کتاب قصه های صمد بهرنگی

بلند شو. آخر تو مردی. مرد که نباید به خاطر یک لقمه نان پای کسی بیفتد.

خداوندا ،نمیدانم کیستی، چیستی، و در کجایی! بی خردان بسیاری در آسمانها پی تو می گردند ، در زمین جستوجویت میکنند اما هیچ نمی دانند که تو خود در دل انسانها جا داری.

مگر تو خودت به ما نگفته‌ای که اسیر احساس رحم و محبت بی‌جای خود نشویم؟ مگر تو خودت نگفته‌ای که گاهی یک محبت نابه‌جا هزار و یک خیانت و گرفتاری به دنبال می آورد؟

آه عروسک گنده! چرا تو را آتش زدند و هیچ نگفتند که بچه ها تو را با هزار آرزو درست کرده‌ بودند؟

آه ، ای کینه، تو هم‌ مانند محبت مقدس هستی. ما نمیتوانیم محبت خود را به مردم ثابت کنیم مگر اینکه به دشمنان مزدم کینه بورزیم. تو با ریختن خون ظالم به ستمدیدگان محبت مینمایی.

شـما نبایـد میـراث پدرانتان را دست نخورده به دست فرزندان خود برسانید. شما باید از بدی‌ها کم کنید یا آن‌ها را نابود کنید. بر خوبی‌ها بیفزاییـد و دوای ناخوشی‌ها را پیدا کنید یا آن‌ها را نابود کنید. اجتماع، امانتی نیست که عیناً حفظ می‌شود.

کوراغلو، راستی که انسان واقعی تو هستی. کینه تمام نشدنی در کنار محبت تمام نشدنی در جان و دل تو جا گرفته است. وقتی کسی را محتاج محبت میبینی حاضری از همه چیزت دست برداری و وقتی هم‌با دشمن روبرو میشوی از همع‌چیزت دست برمیداری تا با تمام قوه‌ات به دشمن کینه بورزی و خونش را بریزی.

ده سال است که غمت را می‌پرورم ...

مثل هوای بهار لطیف بود، مثل آفتاب تابستان درخشان بود، مثل میوه های پاییز معطر و دوست داشتنی بود و مثل ماه شب‌های زمستان صاف و دلچسب بود و مثل لاله‌ی صحرایی سرخ رو و وحشی بود.