بریده‌های کتاب یخبندان

ونگ«دنیا»میلیون ها سال است در گوری میان تکه های عظیم یخ دفن شده.جاده هایش انسانها را به هرزگی میکشاند.

تنهایی ذهنم را درگیر خودش کرده؛ حتی مفهوم تنها بودن: محبوس شدن در خود.

این چیست:خاطرات،این تکه پاره های عجیب و غریب که آدم دیگر نمی فهمدشان.خاطره بر جای می ماند و تا ابد خودش را از نو می سازد،در شکل و شمایل همان وقتی که هنوز تبدیل به خاطره نشده بود.مثل صحنه تئاتری که آدم ها از رویش تا پدید می شوند.انگار همه از صحنه عقب نشسته و در پهنه ای مشترک محو می شوند

زادنِ یک تنهاییِ دیگر، فقط به این دلیل که خودت دیگر نمی‌خواهی تنها باشی، جنایت است.

چیزی به اسم درد وجود ندارد. درد فقط توهمی ضروری است. درد درد نیست، یعنی نه آنطور که یک گاو گاو است. کلمه‌ی"درد" توجه یک حس را به حسی دیگر جلب می‌کند. درد چیزی زائد است، اما توهمش واقعی است. با این‌حساب درد هم وجود دارد و هم وجود ندارد...

با خونسردی می نشینند به تماشای تقلاهای قربانی و امواجی که به او هجوم می آورند،انگار عادی ترین کار جهان همین باشد:اینکه راحت اجازه دهند آدم شرور غرق شود،آدمی که به دنیای آن ها تعلق ندارد.غرببه ای که به حرفشان گوش نداده و نگذاشته قانعش کنند.کسی که از همان ابتدا به نظرشان عجیب و غریب می آمده و لایق آن نبوده که به دنیای آن ها راه پیدا کند

کلمات را طوری از اعماق وجودش بیرون می کشد که انگار درون گل و لای مردابی گیر کرده اند.کلمات را با خشونت از وجودش می کند و زخمی خون آلود بر جانش به جا می‌گذارد

هر بار از پنجره به بیرون نگاه می کنید،هربار که به درون خودتان نگاه می اندازید،به هر کجا که نگاه کنید،می بینید که همه چیز ریشخندی تکرار شونده است.و بعد روزی فرا می رسد که دست به آن اقدام بزرگ می زنید:همه چیز را تمام می کنید!

دقت کرده اید تخت ها شبیه به تابوت اند؟لباس ها مثل کفن اند؟که همه چیز تدارکی برای مرگ است ؟تمام هستی آزمایشی ابدی است برای مردن و دفن شدن.

صراحت چیزی ابرانسانی است.