این واقعیت که ما دچار مشکل هستیم و زندگی به خاطر امیال و احساسات ناراحت کننده ما به آرامی پیش نمی رود،هشداری است که آموزه اصلی اخلاق رواقی را کاملا هضم نکرده ایم. اینکه فضیلت تنها خیر واقعی است و آنچه «به ما بستگی ندارد» در نهایت بی تفاوت است. تا زمانی که احساس می کنم همه چیز برخلاف میل من پیش می رود،نمی توانم به آنچه می خواهم برسم یا چیزهایی را که از آن ها متنفرم به دست می آورم. این نشان می دهد که من اسیر احساساتم هستم و هنوز یک تازه کارم

دقت کرده اید تخت ها شبیه به تابوت اند؟لباس ها مثل کفن اند؟که همه چیز تدارکی برای مرگ است ؟تمام هستی آزمایشی ابدی است برای مردن و دفن شدن.

کلمات را طوری از اعماق وجودش بیرون می کشد که انگار درون گل و لای مردابی گیر کرده اند.کلمات را با خشونت از وجودش می کند و زخمی خون آلود بر جانش به جا می‌گذارد

با خونسردی می نشینند به تماشای تقلاهای قربانی و امواجی که به او هجوم می آورند،انگار عادی ترین کار جهان همین باشد:اینکه راحت اجازه دهند آدم شرور غرق شود،آدمی که به دنیای آن ها تعلق ندارد.غرببه ای که به حرفشان گوش نداده و نگذاشته قانعش کنند.کسی که از همان ابتدا به نظرشان عجیب و غریب می آمده و لایق آن نبوده که به دنیای آن ها راه پیدا کند

این چیست:خاطرات،این تکه پاره های عجیب و غریب که آدم دیگر نمی فهمدشان.خاطره بر جای می ماند و تا ابد خودش را از نو می سازد،در شکل و شمایل همان وقتی که هنوز تبدیل به خاطره نشده بود.مثل صحنه تئاتری که آدم ها از رویش تا پدید می شوند.انگار همه از صحنه عقب نشسته و در پهنه ای مشترک محو می شوند