بریده‌های کتاب فلسفه ترس

شخصی که در یک مورد از یک اتفاق یا یک چیز بدجوری ترسیده‌است در موارد بعدی هم خیلی آسان‌تر از همان اتفاق یا چیز خواهدترسید.

یکی از ویژگی‌های تقریبا همیشگی خطرهای بالقوه‌ای که نسبت به آنها هشدار داده‌میشود، این است که چنان مطرح می‌شوند که گویی خطر‌های بالفعل هستند.

چندی پیش، یادداشتی درباره این کتاب منتشر کردم؛ اخیراً مفاهیم عمیق فصل‌های مختلف این کتاب را در انیمیشن Zootopia, 2016 به زیبایی دیدم.

آسیب‌پذیری و شکنندگی ما بدان معناست که بیش از آن چیزهایی که می‌کوشیم به دست آوریم چیزهایی هست که می‌خواهیم از آن‌ها بگریزیم.

همین که ما این همه وقت داریم که از همه‌ی خطرهای بالقوه بترسیم خودش نشان می‌دهد که چقدر زندگی ما محافظت‌شده و تامین است.

آنچه از آن می‌ترسیم، و به چه میزان از آن می‌ترسیم، بستگی به درک و برداشت ما از جهان دارد، درک و برداشت ما از نیروهای خطرزایی که در آن هستند و اینکه چه امکاناتی برای حفاظت خودمان در برابر آنها داریم. شناخت و تجربه‌ی ما از احساسات مستقل از بستر اجتماعی‌مان، که این احساسات در آن‌ها تجلی پیدا می‌کنند، نیستند.

افرادی که آمیگدالایشان آسیب دیده‌است اصلا احساس ترس نمی‌کنند، حتی در موقعیت‌های مرگ‌بار.

احساسات اموری صرفاً "طبیعی" و مستقیم نیستند، احساسات در ضمن برساخته‌هایی اجتماعی هم هستند.

«در فرهنگ ترس و فرهنگ قربانیان، مفهوم پیشرفت امری محال است. حداکثر چیزی که می‌شود فکرش را کرد این است که شاید بتوان جلوی هر چه بدتر شدن اوضاع را گرفت. اگر کسی این احساس را نداشته باشد که زمام زندگی‌اش را در دست دارد و به خودش هم اعتماد نداشته باشد که می‌تواند جهان را جای بهتری برای زیستن کند، آینده اصلاً نمی‌تواند جذاب و جالب باشد.»

ما در زندگی‌مان از این هراس داریم که چیزهای مهمی ویران یا از ما ستانده شوند، چیزهایی نظیر آزادی‌مان، شان و شرفمان، سلامتی‌مان، مقاوم و مرتبت اجتماعی‌مان - و در نهایت -خود زندگی‌مان.