کتاب مطالب جالب و البته اضافه گویی و پرگویی زیادی دارد(داروهایی مختلف را مثال می‌زند که به نظر ربطی به مخاطب عام ندارد). آزمایش‌های علمی و داستان بیمارهای مختلفی که داشته است را هم نوشته است. نویسنده روانپزشک است و طبیعی است که توضیح بدهد تا مطلب جا بیافتد. اما اگر این‌ها را حذف کنید کتاب خیلی کوتاه‌تر خواهد شد.

نکته خیلی خیلی عجیب این است که درباره خودش هم نوشته است ولی به نظرم لازم نیست بگوید که چون شوهرش دیگر بچه نمی‌خواست این می‌رفت کتاب‌های چیزدار می‌خواند. به نظر بنده حرکت جالبی نیست. شاید چون ما با فرهنگ آمریکایی آشنا نیستیم همچین دیدگاهی داریم!

افراد و مراجع‌های عجیبی هم داشته است. کتاب ۳ بخش  و ۹ فصل است. اصولا هر فصل را با داستان خودش یا بیمارانش شروع می‌کند. اول به تعریف اعتیاد و دلایل آن می‌پردازد و در فصل دوم هم ادامه و موضوع را باز می‌کند. در فصل 3 مفهوم تعادل لذت و درد و سازوکار دوپامین را ساده شده شرح می‌دهد. فصل ۴ روش درمان خودش یا نحوه معاینه کردنش را می‌گوید. فصل ۵ هم خودمحدودسازی و ۳ روش آن را می‌گوید. فصل ۶ هم تقریبا اعتیاد به داروهای روانپزشکی را می‌گوید. فصل ۷ درباره درد است و می‌گوید درد همیشه چیز بدی نیست و بعضی مواقع درمان است و دوش آب سرد و روزه را مثال می‌زند. فصل ۸ راست گویی و مزایای آن و فصل ۹ شرم به عنوان یک ابزار است.

چه یاد گرفتم؟ سازوکار ساده شده دوپامین را که احتمالاً همه می‌دانیم چگونه است. به نظرم چیز خاصی ندارد و اگر نخوانید چیزی را از دست ندادید. البته شاید دارم کم لطفی می‌کنم!

این استفاده از آن ظروف آشپزخانه که قفل زماندار دارد برایم جالب بود که آن را در دیجی کالا پیدا نکردم.
      

        
مجموعه داستانهای آبنبات که آقای مهرداد صدقی نوشته است.
می‌دانید که طنزی است که بعضی مواقع بین سنت و مدرنیته هم می‌پردازد.اصولا یک نقد اجتماعی و سیاسی ریزی در کتاب وجود دارد و من از نگاه نویسنده که بعضاً از زبان برخی شخصیت‌ها و غالباً پدرمحسن و به ندرت خود محسن بیان می‌شود خوشم نمی‌آید. 

احساس می‌کنم می‌خواهد شخصیت‌ها را اجباراً خاکستری کند و این حس منتقل می‌شود.

باز هم همان شوخی‌های بندتنبانی دارد که اگر نداشته باشد بهتر است. البته فکر کنم این نسخه میزانش بیشتر بود. البته مزه‌ طنز کتاب از شماره‌های قبل کمتر بود.

آخر کتاب هم مانند نسخه‌های قبلی دلم برای این دنیای محسن و خانواده‌اش تنگ شد...

      

        من کتاب صوتی این اثر را گوش دادم که ۸ ساعت و نیم است. گوینده آرمان سلطان‌زاده است. سعی کرده است که کتاب را به شکل یکنواخت و مغموم بخواند که با پس‌زمینه داستان هم‌راستا باشد.نکته منفی اثر هم این است که صداسازی برای شخصیت‌ها نشده است.

نثر روانی دارد. اما روند داستان خیلی کند است. خیلی کش می‌دهد. توصیفات خسته کننده است.

استاد نقاشی که از دنیا رفته است. آن استاد، نقاشی معروفی دارد که چشم‌های یک زن است و راوی می‌خواهد بداند قضیه آن زن چیست و آن زن کیست!

یک نکته که خیلی در این کتاب مسخره است این است که مدام دخترک از زیبایی‌اش و هول بودن بقیه مردان صحبت می‌کند. خسته کننده می‌شود. حالا خوشگل بودی که بودی به درک... چیکار کنم؟ یه بار گفتی فهمیدم!

یک کلمه هم بود که من فراموش کرده بودم: «جلنبر». قبلاً استفاده می‌کردم ولی یادم رفته بود :)))
‌
از این داستان چه یاد گرفتم؟ نمی‌دانم. داستان در زمان رضاشاه رخ می‌دهد. اشاراتی هم به آن دوران دارد اعم از تصرفات رضاشاه و کشف حجاب و رژیم پلیسی و ...در رمان‌های این دوره خیلی «طیف دینداری» مشاهده می‌شود. این رمان هم از قاعده مستثنی نیست!
‌
طیف دینداری خیلی مضحک است. یعنی یک ادبیات شبه دینی دارد ولی کنش‌های ضد دینی روایت می‌شود. نمی‌دونم متوجه می‌شوید چه می‌گویم یا نه...
‌
‌کتابی نیست که بنده به کسی پیشنهاد کنم...
‌
      

        البته کتاب نیست و مقاله‌ای است از کارل مارکس که دوستان ترجمه کرده‌اند و یک سری مخلفات هم به آن اضافه کرده‌اند.

مارکس می‌گوید این یهودی‌ها و مسیحیان آلمان که حکومت را بر عهده دارند برای پایان مناقشه باید از دین دست بکشند. یهودی‌ها انتظار اشتباهی دارند که فکر می‌کنند مسیحی‌ها فقط باید دست از دینشان بکشند و چوب در آستین یهودی‌ها نکنند. یهودی‌ها هم باید دین خودشان را کنار بگذارند و فکر نکنند قوم برتر هستند و مابقی حیوانات‌اند و خودشان را جدا کنند. اگر دو طرف در تمام مناسبات به شکل «حقیقی» این کار را انجام بدهند و بر مبنای انسانیت کار را جلو ببرند مشکل حل می‌شود.

باوئر یا مخاطب مارکس معتقد است باید جدایی دین و سیاست در دولت رخ بدهد و آن را هم‌ارز حذف دین از زندگی شخصی مردم می‌گیرد ولی مارکس می‌گوید رهایی سیاسی با رهایی انسانی فرق دارد.

یک سری نکات هم در رابطه با حقوق بشر و دولت و حکومت دینی و لیبرالیسم هم قابل دریافت است.
‌
تا حالا فکر نکرده بودم که باید مسئله جهود را حل کرد. فوقش این بود که صورت مسئله را پاک می‌کردیم. اگر حل مسئله هدف باشد من چیزی به ذهنم نمی‌رسد!
‌
      

        کتاب سعی دارند تاریخچه مختصر و مفیدی از ابزارهای مختلف مالی و پول ارائه دهد. به نظر من بعضی قسمت‌ها گنگ است. یعنی وسط های کار مشخص می‌شود که قصد دارد چه چیزی را توضیح بدهد. به نظرم این خوب نیست. من باید بدانم آخر کار به کجا می‌رسد.

در ظاهر کتاب از پیدایش پول صحبت می‌کند تا در آخر به ییت‌کوین می‌رسد. به نظر درست است اما من احساس گیجی می کنم. 

ترجمه نسبتا خوبی دارد. کتاب اطلاعات خوبی می‌دهد. پیشنهاد می کنم.
      

        کتاب نوجوانان است منتها عکس و نقاشی دارد لذا خوشم آمد :)))
‌
۲۲ فصل برای رضا شاه و ۲۳ فصل برای محمدرضا مطلب نوشته است هر فصل هم ۲ تا ۴ صفحه است(البته یک جاهایی هم نوشته است «قسمت» یحتمل ویراستار حواسش نبوده است یا یک نکته‌ای وجود دارد). مابین فصول هم دو صفحه‌ یا چهار صفحه‌ تقریباً یک خلاصه طور عکس گذاشته است.

بعضی از نکات نیاز به منبع دارد و صرفاً به «دستور آمریکا» یا «دستور انگلیس» کفایت نمی‌کند‌. بعضی جاها آورده است ولی خیلی جاها نیست. یا نباید بیاید یا اگر می‌آید باید منبع داشته باشد.

یک نکته که متوجه شدم این است من از روی عکس هیچکدام از شخصیت‌های تاریخ را نمی‌شناسم. از اون طرف اینقدر چی‌چی السلطنه و کی‌کی الممالک هست که نمی‌صرفد آدم اینها را یاد بگیرد.
‌
‌ پیشنهاد می‌کنم؟ کتاب به نوعی خلاصه موضوعی دوران رضا و محمدرضاست یک مقدار هم عکس دارد اگر به این چشم نگاه کنید خوب است. برای نوجوانان هم طبیعتاً مناسب است. البته بعضی جاها استدلالی ندارد. این‌ها هم بالاخره یک نقاط مثبتی داشته‌اند وقتی نمی‌گویید ممکن است گارد ایجاد شود.
      

        امید نکته مهمی است. آدم این کتاب را می‌خواند ناامید می‌شود. فضا سنگین است.

درباره کودتاهایی است که سازمان سیا و آمریکا رقم زدند. همه جا یک کرمی ریخته‌اند.

کتاب روضه‌طور است. حین روایت تاریخ روضه می‌خواند. چهارچوب و خط زمانی ندارد.انگار یک مشت اطلاعات بی سر و ته را درون متن ریخته است.

به نظر من تنها بخش قابل استفاده همان نوع رویه تغییر حکومت توسط آمریکا است یعنی ۳۰ صفحه. مابقی نکته است. من از کتاب نکته‌دار خوشم نمیاد. من می‌خواهم مطلبی از الف شروع شود و به ی ختم شود. انسجام و یک سیر داشته باشد. این ندارد یا به زعم من ندارد. پر از اسم و تاریخ است. گیج کننده است. الان من نمی‌فهمم چه چیزی را یاد گرفتم. شاید بشود نام کتاب را «تاریخ فشرده و درهم کودتاهای آمریکا» نامید.

یک حسی هم حین خواندن کتاب داشتم. احساس می‌کردم خیلی یک طرفه است. کم کم داشت به آمریکا فحش می‌داد. درست است آمریکا جیز است ولی خب... بد نوشته است.

ترجمه هم خوب است. یه جا می‌گوید شوروی طرحی به نام نظم نوین بین‌المللی اقتصادی پیشنهاد کرد. بعد سر واژه‌اش را اینگونه نوشته است: ن‌ن‌ب‌ا... ما باید بخوانیم نون نون ب الف/آ؟

پیشنهاد می‌کنم بخوانید؟ به نظر بنده خیر... حال نکردم.
      

        کتاب «راه راستی» نقد مجوسان است :)) حال می‌توانیم برویم به پر و پای این‌ها بپیچیم.
نویسنده، عزیزان زرتشتی را با خاک کوچه یکسان می‌کند اما احادیثی هم می‌آورد که ائمه می‌گویند ما نباید این‌ها را اذیت کنیم؛ جالب است‌.

خلاصه کتاب یک چیز است و هر وقت از شما سوالی در این حوزه کردند بگویید: هیچ مدرکی و هیچ سند و استدلال درستی از چیزهایی که می‌گویید وجود ندارد. البته هر چقدر کتاب را می‌خوانید مقداری خسته کننده می‌شود چون زرتشتی‌ها چیزی برای گفتن ندارند یا نویسنده آن را ننوشته است!

البته چند جا ظاهرا به کتب تاریخ اسلام و احادیث ما هم ارجاع می‌دهند. طبعاً باید آنجا را بپذیریم. یعنی خودشان هیچی ندارند و به کتب ما استناد می‌کنند.

در کنار نقدهایی که به زرتشتی‌ها می‌کند پاسخ شبهاتی که به اسلام می‌شود را نیز می‌دهد. به نوعی نیز اسلام و زرتشتی را مقایسه می‌کند.

کتاب جالبی است. موضوعی و سوال محور مطالب را نگارش کرده‌اند. از آنجایی که در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که این باستان‌بازی رونق گرفته است پیشنهاد می‌کنم تورق کنید. اما اگر فازتان چیز دیگری است که هچ!
‌
      

        کتاب «دولت‌ها چگونه فکر می‌کنند» نوشته مرشایمر است. ظاهراً خیلی بلد است و اسم و رسم دارد. توسط همان بزرگوار که مدام یک بمب یک بمب می‌کند ترجمه شده است.

درباره عقلانیت در سیاست‌ بین‌الملل بحث می‌کند و می‌خواهد اثبات کند که دولت‌ها عقلانی رفتار می‌کنند و عده‌ای که معتقدند دولت‌ها غیر عقلانی عمل می‌کنند چرت می‌گویند.

خوب توضیح نمی‌دهد. می‌فهمم که در حال تلاش برای باز کردن نظریه خودش همراه با مثال است اما این کار را اصلاً خوب انجام نمی‌دهد‌. شلخته محض است.

به شکل فجیعی از خط تیره و جملات بین آن استفاده کرده است. بنده ویراستار نیستم ولی افتضاح است.

 ترجمه‌اش خیلی بد نبود ولی خب نمره خوبی هم نمی‌گیرد. می‌فهمم چه نوشته است ولی خیلی بد نگارش شده است. یک چیزهایی مدام تکرار می‌شود.
شاید بگویید تو توقع داری کتابی که دارد یک نظریه مطرح می‌کند را مانند یک کتاب داستان بخوانی؟ خیر بنده همچین انتظاری ندارم ما انتظار دارم متن‌ها سر جایشان باشد. به نظر من اضافات زیاد دارد.

 پیشنهاد می‌کنم؟ یک چیزهای خوبی دارد(یک سری نظریات را توضیح می‌دهد و وقایع تاریخی را از منظر خاصی روایت می‌کند) اما نه!
      

        کتاب کوتاهی است، برای مطلع شدن از یک واقعه تاریخی، تقریباً و شاید مفید باشد. هفدهم دی ماه ۱۳۵۶ بر علیه بی‌حجابی تظاهراتی در مشهد اتفاق می‌افتد که این کتاب آن را روایت می‌کند.

یک نکته این است که به نظر من جوری روایت می‌شود که انگار واقعه عظیمی بوده است ولی ظاهرا خیلی محدود بوده است. جمعیت ۲۰۰-۳۰۰ نفر بیش‌تر نبوده است.

نکته دیگری وجود دارد و اینکه خانم‌ها نباید اینکار را می‌کردند. قضیه را ناموسی کردن و زن‌ها را جلو فرستادن و استفاده از مصونیت زنانه مقداری درست نیست البته پهلوی ظاهرا زیاد به مصونیت زنانه معتقد نبودند و دوستان را نوازش کردند.
      

        به نوعی پاسخ «چرا نماز بخوانیم» است. اول نماز را توصیف بسیار قشنگی می‌کنند که به نظر من یک استدلال بسیار قوی است و من خیلی خوشم آمد. در مرحله بعد اذکار و قرائت نماز را تفسیر و توضیح می‌دهند که به نسبت قسمت قبل کم‌تر جالب‌ و بدیع بود.

اصولاً کتب دینی را مدام باید مرور کرد. از طرفی باید در یک موضوع چندین کتاب را خواند و چندین استدلال را شنید تا برای انسان هضم شود.

کتاب جالبی است. توصیه می‌کنم بررسی کنید.
      

        کتاب مطالبی است از شهید امیرعبداللهیان درباره جنگ سوریه است. اضافات خیلی زیاد دارد. به نظر من خیلی می‌توانست کوتاه‌تر باشد. اما در کل کتاب جالبی است. حداقل نشان می‌دهد خیلی در پشت پرده حرف می‌زنند و ما هیچ چیزی نمی‌دانیم. البته در این کتاب هم مسائل را باز نمی‌کند و کلی گویی می‌کنند ولی خب سرنخ خوبی است و نوک کوه یخ مشخص است.
      

        شهبازی کتاب «سفر به ولایت عزرائیل» را معرفی کرد. سفرنامه جلال آل احمد به فلسطین اشغالی است. کتاب کوتاهی است. اطلاعات دهه ۶۰ میلادی از جانب یک ایرانی است. از این منظر و هم اینکه جلال درباره اسرائیل چه فکر می‌کند.
‌
کتاب طبعاً روان نیست و با ادبیات دوران خود نوشته شده است. البته فصل آخر بهتر است.

"این سعودی که احترامی برای کعبه قائل نیست برای من چه احترامی می‌تواند قائل باشد که زائر کعبه بوده‌ام؟ کعبه او اکنون به «ریاض» و «زهران» نقل مکان کرده است که دکل‌های چاه‌های نفت به جای گلدسته مساجد در زمین‌هایش روییده. و اگر هنوز سعیی می‌کند، سعی میان صفا و مروه نیست؛ سعی میان «آرامکو» و «استاندارد اویل» است. یا سعی میان پاریس و نیویورک با حرم سرایی در پشت سر و آبرو ریز اسلام. و با همه فضاحت‌هاشان و معالجه بواسیرها و پروستات‌هاشان. و این منی که از این اعراب بی‌ اصالت چنین چوب خورده است اکنون از حضور اسرائیل در شرق شاد است. از حضور اسرائیل که می‌تواند لوله نفت شیوخ را ببرد و نطفه طلب حق و انصاف را در دل هر عرب بدوی بنشاند سرخرها بسازد برای حکومت‌های بی‌قانون عهد دقیانوسی ایشان."

" ۵ ماه هست که کمیته‌ای به نام «نهضت یک میلیارد فرانک برای ویتنام» دارد فعالیت می‌کند ولی تا به حال ۲۰۰ میلیون فرانک جمع کرده است. اما در عرض ۴۸ ساعت میزان پولی که در فرانسه برای اسرائیل جمع شد از ۳ میلیارد فرانک گذشت… چرا این بشر دوستان این طور به دست و پا افتاده اند؟ چرا یک مرتبه این جوری همبستگی عمومی با اسرائیل تظاهر کرد؟ جواب ساده است. بیست سال است که یک مشت زورگو به کمک سرمایه های بین المللی و به برکت سازمان تروریستی «صهیون» و «هاگانا» خاک فلسطین را اشغال کرده اند و یک میلیون ساکنان آن را بیرون ریخته اند بیست سال است که مرتب ذره ذره از خاک اعراب را تصرف میکنند. بیست سال است که سازمان ملل از آنها میخواهد که آوارگان فلسطین را بگذارند به وطنشان برگردند و آنها با گردن کلفتی رد میکنند. در عرض این مدت درست یازده مرتبه از طرف سازمان ملل محکوم به تجاوز شده اند و سه مرتبه عملاً به خاک همسایگان تجاوز کرده اند و هیچ وقت اعراب مقیم فلسطین را اسرائیلی قبول نداشته اند به این دلیل است که حالا بشر دوستان غربی چنین یک مرتبه چون تنی واحد برای دفاع از آنها قیام کرده اند؛ رفتاری را که دیروز نازیها با یهود کردند امروز یهود به کمک وجدان ناراحت اروپا و آمریکا دارد با اعراب می کند. به مناسبت این که نازیسم این گل سرسبد تمدن بورژوایی غرب شش میلیون یهودی فلک زده را در آن کوره های آدم پزی ریخت امروز دوسه میلیون عربهای فلسطین و غزه و غرب اردن باید در حمایت سرمایه داران وال استریت و بانک روچیلد کشته و آواره بشوند و چون حضرات روشنفکران اروپایی در جنایتهای هیتلر شریک بوده اند و در همان ساعت دم بر نیاورده بوده اند حالا به همان یهودی ها در خاورمیانه سرپل داده اند تا ملل مصر و سوریه و الجزائر و عراق شلاق بخورند و دیگر خیال مبارزه ضد استعمار غرب را در سر نپرورند و دیگر کانال سونز را رو به ملل متمدن نبندند تف بر این تمدن گند بورژوا"

"الان ۹۰ درصد نفت اسرائیل را ایران میدهد و آن وقت حکومت ایران از ترس اعراب اعلامیه میدهد که ما در مقابل کمپانی هیچ کاره ایم ایشان خودشان نفت را به هر که بخواهند می فروشند! و آیا این عذر بدتر از گناه نیست؟ آخر این دم خروس را ببینیم یا کمکهای شیر و خورشید سرخ را به آوارگان اردن که از حدود یک عوام فریبی در داغ ترین شرایط سیاسی فراتر نمی رود؟"

"درست است که فرق میان اسرائیل و اعراب فرق میان قرن بیستم و ماقبل تاریخ است. اسرائیلی از اروپا و یا آمریکا مهاجرت کرده (و) مرد تکنیک این قرن است و عرب خاورمیانه‌ای همان مرد اهرام ساز «ایدول» پرست."

زیاد سفرنامه نیست. بیشتر توضیحات جلال در رابطه با موضوع اسرائیل است. دوست جلال پیشنهاد یک حکومت فدرال عرب و یهود به اسم فلسطین را مطرح می‌کند...

‌
      

        کتاب توسط معاون سیاسی نبیه بری رئیس جنبش امل و رئیس مجلس لبنان و از متحدان حزب الله و از دوستان ایران است. نویسنده علی حسن خلیل است. روزنوشت‌های این فرد در طول جنگ ۳۳ روزه لبنان با اسرائیل است.

کتاب تقریبا غلط املایی زیادی دارد. چارچوب کتاب بدین شکل است که فلانی زنگ زد و فلان به دیدار رئيس بری آمد و فلان چیز را گفت می‌گذرد. این ساختار بعد از اینکه یکمقدار کتاب جلو می‌رود خسته کننده می‌شود.

در کل کتاب جالبی است. حالا که در سال 2024 هم جنگی رخ داده است می‌توان درک کرد که فضای سیاسی لبنان چگونه است؟ حزب الله چه مواضعی دارد؟ حزب الله در چه موقعیت و فشاری از سوی کنشگران سیاسی قرار دارد؟ و چرا آتش بس را پذیرفت؟ و یک مقدار انتظارات را از حزب الله تعدیل می‌کند(طبعا ما حقی نداریم که بخواهیم برای مردمی که زیر آتش هستند تصمیم بگیریم صرفا به معنای دلسوز یا دوست و برادر حزب الله عرض می‌کنم) زیرا با کنشگران سیاسی لبنان و ذی‌نفعان داخلی و بین‌المللی در آنجا آشنا می‌شویم و تحلیل فضایی از موقعیت نخواهیم داشت... توصیه می‌کنم بخوانید...
      

        کتاب ادامه کتاب کوری است که مردم پس از آزاد شدن از آن زندان و به دست آوردن بینایی خود حالا در حال انجام کنش‌های هستند.

من کتاب صوتی این اثر را شنیدم که با صدای آقای مهبد قناعت پیشه بود و به مدت 10 ساعت و 16 دقیقه بود.

دلیل اولم برای خواندن این کتاب صدای آقای قناعت پیشه است و دلیل دومم این است که می خواهم بدانم ادامه داستان کوری به کجا می رسد.

حین خواندن کتاب حس نمی کنید رمان می خوانید؛ بیشتر به متون سیاسی می ماند؛ خیلی سیاسی است. حس جالبی نبود اما مدت زمان تمام کردن کتاب برای من کمتر شد. عجیب است ولی خوشم نیامد. از آن کتاب هایی است که فقط باید بشنوید. اگر این کتاب نسخه صوتی نداشت آن را انتخاب نمی کردم. به طور کلی کتاب ادایی است.

به شدت بهم ربخته به نظر می‌رسد. از طرفی منطق های عجیبی دارد. رای سفید دادند؟ خب به درک! این واویلابازی ها دیگر چیست؟ آخرش چرا اینطوری تمام شد؟ به نظرم نویسنده یک جستار می نوشت و نظرش را می گفت بهتر بود...

کتاب جالبی نبود. توصیه نمی کنم... یعنی داستان خسته کننده‌ای بود.