بریده‌های کتاب اعلام یک قتل

آنچه مایه سعادت و بدبختی ماست، در خود ماست.

من خودم زندگی را دوست دارم، نه فقط برای اینکه خوشحال باشم و خوش بگذرانم، بلکه می‌خواهم وقتی از خواب بیدار می‌شوم، دست روی بدنم بکشم و احساس کنم که زنده هستم و وجود دارم.

من با این حرف که می‌گویند "هرکس مرتکب جنایت شود، روانی است" اصلاً موافق نیستم. برعکس، فکر می‌کنم خیلی هم عاقل است.

او هرگز به لذت زن بودن پی نبرد.

وقتی آخرین کسی که ما را به یاد گذشته‌مان می‌اندازد از دست می‌رود، بکلی تنها می‌شویم و هیچکس نمی‌تواند جای او را بگیرد. من خودم برادرزاده، خواهرزاده و دوستان صمیمی زیادی دارم، اما هیچ‌کدام آنها زمان بچگی با من نبوده‌اند و مرا نمی‌شناختند، هیچ‌کدام متعلق به گذشته‌های خیلی دور نیستند و خاطرات آن دوران را در ذهنم زنده نمی کنند. به همین جهت، مدتهاست که تنها شده‌ام.

معمولا آنهایی که با دنیا سر ناسازگاری دارند و خود را از آن طلبکار می‌دانند، آدم های خطرناکی می‌شوند. من اشخاص ناتوان زیادی را می‌شناسم که خیلی بیش از ** در زندگی رنج برده و خیلی بیش از او مجبور شده‌اند از مردم کناره‌گیری کنند و در انزوا بسر ببرند. با وجود این، از زندگی راضی هستند و حتی‌الامکان از آن بهره می‌برند، چون با دنیا لج نکرده‌اند، بلکه با آن کنار آمده‌اند. آنچه مایه‌ی سعادت یا بدبختی ماست، در خودِ ماست :).