بریده‌های کتاب بدن هرگز دروغ نمی گوید: اثرات مستمر تربیت خشن

چرا در تعلیمات دینی مدارس، از روراستی و صداقت به عنوان فضیلتی معنوی تمجید می شود اما در رابطه با پدر و مادر منع می‌شود؟

هر وقت یاد گرفتیم با احساسات‌مان زندگی کنیم و با آن ها نجگیم، در بدنمان نه نشانه های خطرناک،بلکه نشانه های سودمندی درباره گذشته خودمان مشاهده خواهیم کرد.

همیشه می گوید نگران من است ؛این گونه خودش را بر من تحمیل می کند.

نمیخواهم طوری باشم که شما میخواهید شجاعت این را هم ندارم آن طور باشم که خودم میخواهم

به راستی چه خوب می شد اگر می توانستیم صادقانه با پدر و مادرمان صحبت کنیم . آنچه نهایتا از گفته های ما برداشت می کنند. در دست ما نیست. اما صحبت کردن صادقانه می تواند فرصتی باشد برای ما و فرزندانمان و مخصوصا برای بدنمان که مسیر رسیدن به واقعیت را به ما نشان می دهد.

اگر پیام های بدنمان، آن گونه که در احساساتی همچون خشم هویدا می شوند،نادیده بگیریم، دیگر نمی توانیم خود را دوست بداریم، به خود احترام بگذاریم یا خود را درک کنیم.

اگر من بکوشم خود را مجبور کنم احساساتی داشته باشم که واقعاً ندارم، و اگر دیگر ندانم واقعاً چه احساسی دارم و چه می‌خواهم و چه نیاز دارم و چرا باید همهٔ کارهایی را که دیگران می‌گویند انجام دهم، دیگر از من -از خود واقعی من- چه باقی خواهد ماند؟

اگر کسی رو پیدا کنم که اجازه دهد همانطور که هستم باشم ،و هر چیزی که دوست دارم بگویم؛ و به زور خطابه های اخلاقی به خوردم ندهد. این شاید کمکم کند خاطرات دردناکم را گردآوری کنم و بپذیرم.