بریده‌های کتاب مامان و معنی زندگی (جلد سخت)

ما نیازمند هنریم تا حقیقت هلاکمان نکند.

+دلم نمی خواست خطرِ از دست دادن فرد مهمِ دیگری را در زندگی ام بپذیرم. دیگر تحملش را نداشتم. میخواهم تو را خارج از زمان نگه دارم. _تو همیشه از نگاه به چشمان من حذر می کنی +نگاه کردن به تو زیادی واقعی ات میکند. _و آدم های واقعی باید یک روزی بمیرند.

_ اگر راهی به سوی "بهترین" باشد، همانا دیدن تمام و کمال "بدترین" است.

برخی افراد وام زندگی را نمی پذیرند تا زیر بدهی مرگ نروند.

انسان بیش از این آنکه از مرگ بهراسد، از انزوای محضی که مرگ را همراهی می‌کند، می‌ترسد. ما می‌کوشیم زندگی را دو نفری تجربه کنیم،‌ ولی هر یک از ما مجبوریم تنها بمیریم. کسی قادر نیست با ما یا به جایِ ما بمیرد. تصوری که انسان زنده از مردن دارد، به خود رها شدنی مطلق و بی چون و چراست. پائولا به من آموخت که چگونه انزوای مردن، دو جانبه است. از یک سو،‌بیمار با زندگی قطع رابطه می‌کند و نمی‌خواهد با آشکار ساختن ترس‌ها یا افکار هولناکش خانواده و دوستان را در هراس خویش شریک سازد. از سوی دیگر، دوستان هم خود را کنار می‌کشند، احساس‌ بی کفایتی و ناشیگری می‌کنند، مرددند که چه بگویند یا چه بکنند و تمایلی به نزدیکی بیش از حد با چشم انداز مرگ خویش ندارند.

اگرچە رویارویی صادقانه با وضعیت موجود ممکن است باعث ترس و فروپاشی شود؛امّا در نهایت بهبود دهندە و غنی بخش است.

ما مخلوقاتی در جست‌و‌جوی معنا هستیم که باید با دردسرهای پرت شدن به جهانی دست و پنجه نرم کنیم که ذاتا معنایی ندارد.

جنبش معاصر برای مراقبتهای بهداشتی از پیش تنظیم شده، تهدید خطرناکی برای رشته روان درمانی محسوب میشود دستورالعملهای آن را در نظر بگیرید (۱) این درمانها به شکلی غیر واقعی کوتاه اند و به جای تمرکز بر تعارضاتی که پدیدآورنده ی نشانه ها هستند، منحصراً بر نشانه های ظاهری تکیه میکنند؛ (۲) چنین درمانی واقعا ارزان است که این هم برای متخصصانی که سالهای متمادی برای آموزشهای عمیق وقت صرف کرده اند و هم برای بیمارانی که مجبور میشوند برای مشاوره به درمانگرانی با آموزش ناکافی روی آورند نوعی تنبیه محسوب میشود) (۳) چنین درمانگرانی از مدل طبی تقلید میکنند و همان ماجرای تعیین اهداف دقیق شبه طبی و ارزیابیهای هفتگی آن هدفها را در پیش میگیرند؛ و (۴) چنین درمانگرانی تنها به درمانهای معتبر تجربی خواهند پرداخت و روشهای دقیق و کوتاه مدت رفتاری - شناختی را که به تخفیف علائم بیماری منجر میشوند ترجیح میدهند

انسان بیش از آنکه از مرگ بهراسد،از انزوای محضی که مرگ را همراهی می کند، می ترسد. ما می کوشیم زندگی را دو نفری تجربه کنیم، ولی هر یک از ما مجبوریم تنها بمیریم.

من یک نویسنده ام و‌ مامان خواندن هم نمی داند. با وجود این برای معنی بخشیدن به تمام کارهایی که در زندگی کرده ام، به او رجوع میکنم.

«هرگز از دانستن اینکه زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند به هیجان نیا؛ آن‌ها برای تو می‌نوازند.» همانطور که جان دان نزدیک به چهارصد سال پیش در این سطور هنوز آشنا اشاره کرده است، ناقوس‌های مراسم تدفین نه‌تنها برای مردگان، بلکه برای من و تو، بله، برای بازماندگان نیز به صدا در می‌آیند، ولی برای زمانی محدود.

کسانی که به اسطوره تبدیلشان می‌کنیم خود گرفتار اسطوره اند. نومید می‌شوند، در مرگ مادری به سوگ می‌نشینند، به دنبال شادی اند، ان ها هم بر زندگی خشم می‌گیرند و ممکن است لازم باشد خود را فلج و ناتوان کنند تا دست از بخشیدن بردارند.

وقتی مسئلەی بزرگی بین دو نفر است کە در موردش حرف نمی‌زنند،آنها اصلاً در مورد چیزهای مهم صحبت نمی‌کنند.