بریده‌های کتاب مامان و معنی زندگی: داستان های روان درمانی

انسان بیش از این آنکه از مرگ بهراسد، از انزوای محضی که مرگ را همراهی می‌کند، می‌ترسد. ما می‌کوشیم زندگی را دو نفری تجربه کنیم،‌ ولی هر یک از ما مجبوریم تنها بمیریم. کسی قادر نیست با ما یا به جایِ ما بمیرد. تصوری که انسان زنده از مردن دارد، به خود رها شدنی مطلق و بی چون و چراست. پائولا به من آموخت که چگونه انزوای مردن، دو جانبه است. از یک سو،‌بیمار با زندگی قطع رابطه می‌کند و نمی‌خواهد با آشکار ساختن ترس‌ها یا افکار هولناکش خانواده و دوستان را در هراس خویش شریک سازد. از سوی دیگر، دوستان هم خود را کنار می‌کشند، احساس‌ بی کفایتی و ناشیگری می‌کنند، مرددند که چه بگویند یا چه بکنند و تمایلی به نزدیکی بیش از حد با چشم انداز مرگ خویش ندارند.

من یک نویسنده ام و‌ مامان خواندن هم نمی داند. با وجود این برای معنی بخشیدن به تمام کارهایی که در زندگی کرده ام، به او رجوع میکنم.

جنبش معاصر برای مراقبتهای بهداشتی از پیش تنظیم شده، تهدید خطرناکی برای رشته روان درمانی محسوب میشود دستورالعملهای آن را در نظر بگیرید (۱) این درمانها به شکلی غیر واقعی کوتاه اند و به جای تمرکز بر تعارضاتی که پدیدآورنده ی نشانه ها هستند، منحصراً بر نشانه های ظاهری تکیه میکنند؛ (۲) چنین درمانی واقعا ارزان است که این هم برای متخصصانی که سالهای متمادی برای آموزشهای عمیق وقت صرف کرده اند و هم برای بیمارانی که مجبور میشوند برای مشاوره به درمانگرانی با آموزش ناکافی روی آورند نوعی تنبیه محسوب میشود) (۳) چنین درمانگرانی از مدل طبی تقلید میکنند و همان ماجرای تعیین اهداف دقیق شبه طبی و ارزیابیهای هفتگی آن هدفها را در پیش میگیرند؛ و (۴) چنین درمانگرانی تنها به درمانهای معتبر تجربی خواهند پرداخت و روشهای دقیق و کوتاه مدت رفتاری - شناختی را که به تخفیف علائم بیماری منجر میشوند ترجیح میدهند

انسان بیش از آنکه از مرگ بهراسد،از انزوای محضی که مرگ را همراهی می کند، می ترسد. ما می کوشیم زندگی را دو نفری تجربه کنیم، ولی هر یک از ما مجبوریم تنها بمیریم.

«هرگز از دانستن اینکه زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند به هیجان نیا؛ آن‌ها برای تو می‌نوازند.» همانطور که جان دان نزدیک به چهارصد سال پیش در این سطور هنوز آشنا اشاره کرده است، ناقوس‌های مراسم تدفین نه‌تنها برای مردگان، بلکه برای من و تو، بله، برای بازماندگان نیز به صدا در می‌آیند، ولی برای زمانی محدود.

کسانی که به اسطوره تبدیلشان می‌کنیم خود گرفتار اسطوره اند. نومید می‌شوند، در مرگ مادری به سوگ می‌نشینند، به دنبال شادی اند، ان ها هم بر زندگی خشم می‌گیرند و ممکن است لازم باشد خود را فلج و ناتوان کنند تا دست از بخشیدن بردارند.

یک روان‌شناس مشهور زمانی گفته بعضی از مردم آن‌قدر از بدهی مرگ می‌ترسند که وام زندگی را رد می‌کنند.

من هم شکایت های خودم را دارم. خیلی اند. دلم میخواست نداشتمشون. گاهی وقتا همه چی خیلی تلخ می شه.

۲۱۰ / مامان و معنی زندگی ولی هیچ یک از این حملات غیرمنصفانه و فاجعه باری که به روان درمانی میشود به اندازه ی گرایش به پروتکلهای درمانی بدفرجام نیست به این ترتیب در بعضی از برنامههای بهداشتی و مربوط به HMO (سازمان بیمه سلامتی) درمانگر باید طرحی از پیش تعیین شده را در یک دوره ی درمانی پی بگیرد گاهی حتی عناوینی که باید در هر جلسه مطرح شود نیز از پیش برنامه ریزی شده است مجریان تشنه ی سودِ مراقبتهای بهداشتی و مشاوران گمراه کننده شان فکر میکنند درمان موفق ناشی از کارکرد اطلاعاتی است که مبادله میشود نه نتیجه ی رابطه میان درمانگر و بیمار این خطایی است بزرگ

تو نمی توانی حقیقت را به چهره مریضت پرتاب کنی. تنها حقیقت راستین، حقیقتی است که خودمان کشفش کنیم.

چرا انقدر بی طاقت؟ وقتی به این کار دعوت شده بود از ابتدا شرط کرده بود پیپ ئی از قرارداد است. ادامه داد: پس مرتباً خودش را تکرار می کند، ناله می زند خواستهای غیر ممکن از تو دارد؟ ازت انتقاد میکند و مثل یک بیمار وب و حق شناس رفتار نمیکند؟ خدای من ،جوان، تو فقط چهار ماه است ه داری او را میبینی چقدر شده روی هم پانزده یا شانزده جلسه؟ یدانی من همین حالا مریضی دارم که همهی سال اول - ملاقات چهار ر در هفته یعنی دویست ساعت - خودش را تکرار کرد. بارها همان فسوس،ها همان اشتیاق برای داشتن والدین متفاوت، دوستان متفاوت چهره ی متفاوت اندام متفاوت چسبیدن به چیزهایی که ممکن نیستند. الی عاقبت از گوش دادن به خودش و چرخه ی تکراری اش خسته شد. خودش به این نتیجه رسید که نه تنها جلسات روانکاوی، بلکه همه ی زندگیاش را دارد تلف میکند تو نمیتوانی حقیقت را به چهره ی مریضت پرتاب کنی؛ تنها حقیقت راستین حقیقتی است که خودمان کشفش کنیم. با تحکم :گفت توجه بیطرفانه، این چیزی است که باید به بیمار پیشکش کنی مرد ،جوان توجه بیطرفانه این کلمات به اندازه ی همان زمانی که فروید اول بار به کارشان برد صحیح.اند این چیزی است که احتیاج داریم توجه به کلمات بیمار بدون پیش داوری بدون جهت گیری و بدون واکنشهای شخصی ای که دیدمان را محدود می کند. این قلب و روح کار خطیر روانکاوی است. اگر آن را حذف کنی، همه ی کار زیرورو می شود. »

فکر کن هر آخرین باری، چقدر اندوهبار و در عین حال با ارزش است.

مرگ رویدادی خنثی است که ما یاد گرفته ایم رنگ ترس بر آن بزنیم.

انسان بیش از آنکه از مرگ بهراسد، از انزوای محضی که مرگ را همراهی می کند، می ترسد.