بریده‌ کتاب‌های مامان و معنی زندگی: داستان های روان درمانی

ما مخلوقاتی در جست‌و‌جوی معنا هستیم که باید با دردسرهای پرت شدن به جهانی دست و پنجه نرم کنیم که ذاتا معنایی ندارد.

جنبش معاصر برای مراقبتهای بهداشتی از پیش تنظیم شده، تهدید خطرناکی برای رشته روان درمانی محسوب میشود دستورالعملهای آن را در نظر بگیرید (۱) این درمانها به شکلی غیر واقعی کوتاه اند و به جای تمرکز بر تعارضاتی که پدیدآورنده ی نشانه ها هستند، منحصراً بر نشانه های ظاهری تکیه میکنند؛ (۲) چنین درمانی واقعا ارزان است که این هم برای متخصصانی که سالهای متمادی برای آموزشهای عمیق وقت صرف کرده اند و هم برای بیمارانی که مجبور میشوند برای مشاوره به درمانگرانی با آموزش ناکافی روی آورند نوعی تنبیه محسوب میشود) (۳) چنین درمانگرانی از مدل طبی تقلید میکنند و همان ماجرای تعیین اهداف دقیق شبه طبی و ارزیابیهای هفتگی آن هدفها را در پیش میگیرند؛ و (۴) چنین درمانگرانی تنها به درمانهای معتبر تجربی خواهند پرداخت و روشهای دقیق و کوتاه مدت رفتاری - شناختی را که به تخفیف علائم بیماری منجر میشوند ترجیح میدهند

من یک نویسنده ام و‌ مامان خواندن هم نمی داند. با وجود این برای معنی بخشیدن به تمام کارهایی که در زندگی کرده ام، به او رجوع میکنم.

کسانی که به اسطوره تبدیلشان می‌کنیم خود گرفتار اسطوره اند. نومید می‌شوند، در مرگ مادری به سوگ می‌نشینند، به دنبال شادی اند، ان ها هم بر زندگی خشم می‌گیرند و ممکن است لازم باشد خود را فلج و ناتوان کنند تا دست از بخشیدن بردارند.

من هم شکایت های خودم را دارم. خیلی اند. دلم میخواست نداشتمشون. گاهی وقتا همه چی خیلی تلخ می شه.

۲۱۰ / مامان و معنی زندگی ولی هیچ یک از این حملات غیرمنصفانه و فاجعه باری که به روان درمانی میشود به اندازه ی گرایش به پروتکلهای درمانی بدفرجام نیست به این ترتیب در بعضی از برنامههای بهداشتی و مربوط به HMO (سازمان بیمه سلامتی) درمانگر باید طرحی از پیش تعیین شده را در یک دوره ی درمانی پی بگیرد گاهی حتی عناوینی که باید در هر جلسه مطرح شود نیز از پیش برنامه ریزی شده است مجریان تشنه ی سودِ مراقبتهای بهداشتی و مشاوران گمراه کننده شان فکر میکنند درمان موفق ناشی از کارکرد اطلاعاتی است که مبادله میشود نه نتیجه ی رابطه میان درمانگر و بیمار این خطایی است بزرگ

تو نمی توانی حقیقت را به چهره مریضت پرتاب کنی. تنها حقیقت راستین، حقیقتی است که خودمان کشفش کنیم.

چرا انقدر بی طاقت؟ وقتی به این کار دعوت شده بود از ابتدا شرط کرده بود پیپ ئی از قرارداد است. ادامه داد: پس مرتباً خودش را تکرار می کند، ناله می زند خواستهای غیر ممکن از تو دارد؟ ازت انتقاد میکند و مثل یک بیمار وب و حق شناس رفتار نمیکند؟ خدای من ،جوان، تو فقط چهار ماه است ه داری او را میبینی چقدر شده روی هم پانزده یا شانزده جلسه؟ یدانی من همین حالا مریضی دارم که همهی سال اول - ملاقات چهار ر در هفته یعنی دویست ساعت - خودش را تکرار کرد. بارها همان فسوس،ها همان اشتیاق برای داشتن والدین متفاوت، دوستان متفاوت چهره ی متفاوت اندام متفاوت چسبیدن به چیزهایی که ممکن نیستند. الی عاقبت از گوش دادن به خودش و چرخه ی تکراری اش خسته شد. خودش به این نتیجه رسید که نه تنها جلسات روانکاوی، بلکه همه ی زندگیاش را دارد تلف میکند تو نمیتوانی حقیقت را به چهره ی مریضت پرتاب کنی؛ تنها حقیقت راستین حقیقتی است که خودمان کشفش کنیم. با تحکم :گفت توجه بیطرفانه، این چیزی است که باید به بیمار پیشکش کنی مرد ،جوان توجه بیطرفانه این کلمات به اندازه ی همان زمانی که فروید اول بار به کارشان برد صحیح.اند این چیزی است که احتیاج داریم توجه به کلمات بیمار بدون پیش داوری بدون جهت گیری و بدون واکنشهای شخصی ای که دیدمان را محدود می کند. این قلب و روح کار خطیر روانکاوی است. اگر آن را حذف کنی، همه ی کار زیرورو می شود. »

بیماری، پاداشی برای جبران خسارت مراقبت های بی شمار کشدار درمانی با افراد کمرویی بود که قادر به بیان عواطف و احساسات خویش نبودند.

مرگ رویدادی خنثی است که ما یاد گرفته ایم رنگ ترس بر آن بزنیم.

انسان بیش از آنکه از مرگ بهراسد، از انزوای محضی که مرگ را همراهی می کند، می ترسد.

در اصل هر آدمی تو دنیا تنهاست. این سخت است. ولی این جوریه دیگه و ما باید با این مسئله روبه‌رو بشیم.

در جنین انسان، نه ریه ها نفس می کشند و نه چشم ها می بینند، پس جنین برای هستی ای آماده می شود که برایش قابل تصور نیست. پائولا برای پسرش نوشته بود:« آیا ما هم نباید خود را برای هستی ای فراتر از فهم‌مان و حتی فراتر از رویا هایمان آماده کنیم؟»