هم‌نوایی رشک‌آلود یک روان‌درمان‌گر عالی و یک نویسنده‌ی خوب - که از قضا یک نفر هستند - آثاری فوق‌العاده آفریده، از جمله مامان و معنای زندگی.
اگر صرفا دنبال داستان هستید  داستان‌های بهتری در دنیا خواهید یافت، و اگر می‌خواهید درباره‌ی روان‌درمانی چیزی بخوانید، کتاب‌های تخصصی‌تری وجود دارند. اما در تلفیق این دو ژانر، یالوم نظیر ندارد. اگر باور داریم که بهترین داستان‌سرایان تاریخ ادبیات از جمله تولستوی و داستایوسکی و کامو و کوندرا، روان‌شناسانی بالفطره بودند، و همچنین بهترین و مجرب‌ترین درمان‌گران روان، علاوه بر گوش‌های شنوا برای صدها بلکه هزاران قصه‌ی سرگذشت آدم‌ها،  از مهارت بالایی در قصه‌سرایی نیز برخوردارند، آثار یالوم را به عنوان تجلی مشترک این دو حرفه، بیشتر خواهیم ستود.
        

          به اندازه‌ی وقتی نیچه گریست قشنگ نبود. اما خوندنش رو توصیه می‌کنم. مخصوصن برای کسانی که به مفهوم روان‌کاوی علاقه‌مندند. 
        

          6 ماجرا از جلسات و کیس های رواندرمانی که اکثرا بر مبنای واقعیت نوشته شده اند
اروین یالوم نویسنده کتاب از روانشناسان مشهور و شناخته شده ایست که از تجربیات خود برای نوشتن این کتاب استفاده کرده است
برای علاقه مندان به مباحث روانشناسی کتاب خوب و جذابی است

6 stories from psychotherapy sessions and cases that are mostly based on reality of
The book's author, Erwin Yalom, is a well-known psychologist who has used his experience to write the book.
The book is good and interesting for those interested in psychology
        

          این کتاب بی نظیره
من دو بار خوندم
داستان‌های کوتاهی رو می‌خونین که مفاهیم عمیقی رو در بر داره.
کمی تأمل و صبوری چاشنی خوندنتون بکنید شاید مثل من باش ارتباط خوبی بگیرین.
        

          کتاب دارای 6 داستان مجزاست که محوریت اصلی آن مرگ و تبعات ان برای بازماندگان و چگونگی کنار آمدن با این مساله است. 3 داستان اول به واقعیت نزدیکتر است و 3 داستان انتهایی سهم تخیل آن بیشتر است و از قضا از نظر داستانی هم بهتر درامده. دومین کتاب یالوم بود خواندم ولی به پای "وقتی نیچه گریست" نمیرسد
        

          کتاب مامان و معنای زندگی شامل ۶ داستان هست که تعدادی واقعی و تعدادی حاصل تخیل نویسنده هستند. داستانها راجع به موضوعات مختلف مثل سوگ، جدایی و مرگ و روند درمان و چیزهایی از این قبیل‌اند. واقعیت اینکه من خیلی با این کتاب ارتباط برقرار نکردم و اون میزانی که انتظار داشتم قوی نبود چه از منظر روایی چه از منظر روانشناسی. البته اینکه من خیلی سخت با داستان کوتاه ارتباط برقرار میکنم هم بی تاثیر نبوده احتمالاً.ه
        

          برای من اسم اروین یالوم کافیه تا مشتاقانه کتابش رو بخونم. این کتاب هم مثل بعضی از کتابهای دیگر این نویسنده، ترکیبی از درس های روان درمانی و داستان گویی نویسنده بود. سه داستان اول که رنگ و بویی از واقعیت داشتند برای من جذابتر بودند اما داستان چهارم و پنجم اگرچه به گفته ی نویسنده سراسر از تخیل او نشات گرفته اند، اما باز هم رد پای روان درمانی و نکات آن به وضوح به چشم می آمد و برای من که رویای رواندرمانگر بودن را در ذهن می پرورانم، حتی این داستانهای تخیلی هم آموزنده بود.
        

          سه داستان مامان و معنای زندگی، هفت درس پیشرفته درمان اندوه و نفرین گربه مجار رو خوندم و به نظرم همشون خوب بودن.
اینکه نویسنده تو داستان نفرین گربه مجار خیالش رو آزاد گذاشته بود به نظرم داستان رو جالب‌تر کرده بود.
        

          این کتاب یکی از بهترین کتب روانشناسی بود که خوندم.این کتاب سراسرش لذت بخش بود.
این اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم.
این کتاب به مسائل روانشناسی و روان درمانی در قالب داستان می پردازه با این تفاوت که در این کتاب به موضوع مرگ و راز آلود بودن زندگی پس از مرگ توجه خاصی شده.
        

          6 ماجرا از جلسات و کیس های رواندرمانی که اکثرا بر مبنای واقعیت نوشته شده اند
اروین یالوم نویسنده کتاب از روانشناسان مشهور و شناخته شده ایست که از تجربیات خود برای نوشتن این کتاب استفاده کرده است
برای علاقه مندان به مباحث روانشناسی کتاب خوب و جذابی است

6 stories from psychotherapy sessions and cases that are mostly based on reality of
The book's author, Erwin Yalom, is a well-known psychologist who has used his experience to write the book.
The book is good and interesting for those interested in psychology
        

          در هر وضعیتی که هستید ؛ از دست داده ای دارید ، به خودکشی فکر می کنید ، روزمرگی های همیشگیتون رو دارید و یا هر چیزِ دیگه ای هرچیِ هرچی بهتون پیشنهاد می کنم این کتاب رو به خودتون هدیه بدید شروعش فوق العاده است و مطمئنم جذبتون میکنه خصوصا که لحن کتاب هم فوق العاده است  و برای ادامه اش هم کارهاتون رو به تعویق میندازید تا بخونیدش . 
پ.ن : کتاب رو مدتها پیش خوندم درسته که جزئیات داستان هاش رو خاطرم نیست  اماکلیات مهم و تاثیرگذارش از خاطرم نرفته . 
        

          خب باید بگم برخلاف انتظارم (چون از "وقتی نیچه گریست" خیلی خوشم اومده بود) این کتاب اصلا جزو کتابای دوست داشتنیم نرفت.. ۴ داستان اولی واقعی هستن و ۲ تا داستان آخر تخیلی. اول از دو تا داستان آخر شروع کنم، اولی خیلی خوب از کار درومده و دومی یه افتضاح به تمام معناس، یعنی حجمی از تخیل که وارد قضیه کرده و گذاشتن همچین داستانی درباره روانکاوی یه گربه ی مرده کنار داستانهایی که از کیس های واقعیش گفته خیلی بد از کار درومده. اما از بین ۴ داستان واقعی کتاب، داستان "مامان و معنی زندگی" جذابترین بود برام چون با یالوم به عنوان روانکاو روبرو نشدم، با یالوم به عنوان پسر مادرش مواجه شدم. "هم‌نشینی با پائولا" و "تسکین از نوع جنوبی" هنوز یه چیزهایی از اون یالوم به عنوان انسان داره اما، اما، اما، "هفت درس پیشرفته در درمان سوگ" رسما یه مقاله ی آموزشیه که انگار مخاطبش روانکاوهای تازه کار هستن نه من خواننده، دادن آمارهای عجیب غریب وسط داستان قضیه رو مدام بدتر میکنه و منبر رفتن های طولانی یالوم درباره نحوه ی درمانش، پیشینه ی قضیه از دید فروید و یونگ و غیره، نتایجی که از فلان تحقیق با همکارش استخراج کرده، از نظر من یه فاجعه ی به تمام معنا در زمینه ی داستان‌نویسیه. ولی با همه ی این توصیفات اگر علاقمندید با روش درمانی خاص یالوم آشنا بشید کتاب خوبیه
        

          در کارم یاد گرفته ام آن هایی که بیش از بقیه از مرگ می ترسند کسانی هستند که با حجم زیادی از زندگی نزیسته به مرگ نزدیک می شوند.بهتر است از همه ی رندگی استفاده کنیم.برای مرگ چیزی جز تفاله باقی نگذاریم هیچ چیز جز یک قلعه ی سوخته.
        

          انتظار بیشتری ازش داشتم، ولی در کل نسبتا خوب بود.
        

          با ۶ داستان متفاوت شما رو به فکر کردن وامیداره و کلی مطلب کاربردی و مفید بهتون آموزش میده.. به صورت یک‌طرفه و به قصد درمانِ خواننده نوشته نشده.داستان ها به صورت مکالمه بین درمانگر و بیمار هست؛ که هر داستان روند ، هدف و نکته های خاص خودش رو داره..
در عین حال که به مفاهیم مرگ، تنهایی، مسئولیت ، بی‌معنایی و سوگ و .. به صورت غیرکلیشه‌ای میپردازه، سعی میکنه از اصطلاحات سخت و تخصصی استفاده نکنه؛ که باعث میشد خیلی راحت با داستان ارتباط بگیری..
یالوم سعی میکنه راه‌کار های عملی و‌ مفید رو انتقال بده و خودش رو‌ دانشجویی میدونه که از بیماراش یاد میگیره..

کتاب کلی نکته ریز و‌ درشت داره:
• مثلاً همه‌ی ما با مسئله‌ی مرگ رو به رو هستیم.. ممکنه بهش فکر کنیم و اضطرابشو داشته باشیم یا اصلا ازش فراری باشیم و سعی داشته باشیم که فراموشش ‌کنیم.این کتاب، در قالب داستان،‌ در این مورد صحبت می‌کنه و راه حل های جالبی میده؛ اینکه می‌تونیم بجای ترسیدن از مرگ‌ بهش معنا ببخشیم..(چطوری ؟ کتاب رو‌ بخونید بهتره)
• جالب‌ترین نکته اینه که هرکسی منحصر به فرده و ممکن یک درمان برای همه افراد جواب نده..
• و اما وقتی به دیگران کمک میکنی فرصت جبران هم بهشون بده.. چرا ؟ ( این نکته توی داستان سوم بولد میشه )

اولین کتابی بود که از یالوم خوندم، راضی بودمو دوسش داشتم :)
هم‌چنین از ترجمه و‌انتشارات بسیار راضی بودم. پاورقی‌ها کاملِ و به جا.
( انتشارات قطره با ترجمه‌ی خانوم سپیده حبیب )
        

          چند داستان کوتاه و عمیق درباره  زندگی و انسان 
        

          خونه‌تکانی‌ ماه آخر سال که به کتابخانه می‌رسه، احساس آدم فرق می‌کنه:) راستی‌که یافتن دست‌نوشته‌های خلاصه کتاب‌هایی که خوانده‌ام میون ِ کتاب‌‌هام احساس شادمانی و شعف خاصی بهم داد.
از مامان و معنی زندگی که مدتی هست که از خواندن‌اش می‌گذره، یک خاطره‌ی تار و مبهم داشتم، که حالا به مدد این گرد‌گیری‌ها، کمی برام رنگ‌وبوی کتاب روشن‌تر شد.:)
یک جایی از کتاب، یک مراجعه‌کننده‌ که با مساله‌ی مواجهه با مرگ روبه‌روست، به سراغ یالوم اومده بود. و جملات این بخش به‌نظر خیلی جالب می‌نمود.:)
" انسان بیش از آن‌که از مرگ بهراسد، از انزوای محضی که مرگ را همراهی می‌کند، می‌ترسد. ما می‌کوشیم زندگی را به‌طور جمعی تجربه کنیم، حال آن‌که هریک از ما مجبوریم تنها بمیریم."
" می‌پذیرم که ایمان، سرچشمه‌ی نیرومند آرامش است و تا وقتی‌که چیز بهتری ندارم که جایگزین‌اش کنم، هرگز تضعیف‌اش نخواهم کرد."
        

          بنظر بنده کتاب خوبی نبود، البته من از روان‌درمانی چیزی نمیدونم ولی حدسم اینکه یک مخاطب عادی هم باید لذت میبرد از خوندنش که من نبردم. مسئله‌ای که در مورد صداقت بین بیمار و پزشک بود توی دروغ‌گویی رو مبل بهش پرداخته شده بود، بخشی هم که درمورد مرگ و سوگ بود کمک چندانی به آدم نمیکرد. بنظرم وقتو میشد رو کتابای بهتری گذاشت اما در کل محتوای چرندی هم نداشت. خوب بود ولی خاص نبود
        

          این کتاب آقای اروین د یالوم رو بیشتر از «وقتی نیچه گریست» دوست داشتم، داستان های نسبتا کوتاه با مکالمات پرمفهوم‌!
همین باعث شد نسبت به بقیه کتاب‌های نویسنده کنجکاو بشم. 
چند روزی میشه که تمومش کردم اما دلم نمیاد روی قفسه کتاب ها بذارمش چون احساس میکنم یکبار خوندنش کافی نیست .