بریده‌های کتاب اختراع قوم یهود

دوبنو گمان می‌کرد که نژاد فقط نخستین مرحله در تشکیل ملت است که آرام آرام رشد می‌کند و موجودیت فرهنگی-تاریخی واحدی می‌شود . اما نه نژاد شکل نهایی ملت در تاریخ را تعیین می‌کند و نه زبان و سرزمین . ملت را حامل یک فرهنگ معنوی ديرينه تعریف می‌کنند که خود را بازتولید می‌کند و از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود .

یوست می‌نویسد : " هنگامی که فرزندان اسرائیل از مصر خارج شدند بدوی و جاهل بودند . یهودیان در ایران دیدگاه دینی جدید و زندگی متمدنانه و زبان و علم را از ایرانیان آموختند ."

هیچ کس نمی خواهد بداند زیر سنگ ها چیست، آن هم وقتی که عقرب های زهرآگین زیر آن کمین کرده و تصویر خودساخته از قوم موجود و جاه طلبی های ارضی اش را هدف قرار داده اند. هدف جدی نوشتن تاریخ ملی کشف تمدن های گذشته نیستند؛ هدف اصلی اش تا به امروز ساخت فراهویت و تثبیت سیاسی وضعیت کنونی بوده است.

ملتی که آزادی سیاسی اش را به سبب فاجعه ای تاریخی از دست داده باشد نباید خویشتن ملی اش را نیز از دست بدهد.

اسرائیل هنوز از شاعران بیش از شهیدان می‌ترسید.

ملت در واقع یک " قوم-نژاد " است که خاستگاهش گذشته‌ی دور است و وزن آن هویت‌های جمعی زمان حال را تعیین و ترسیم می‌کند .