بریده‌های کتاب کتابدار آشویتس

در طول تاریخ همه دیکتاتورها و مستبدها و ستمگرها با هرنوع دیدگاه و ایدئولوژی -آریایی، آفریقایی، آسیایی، عرب یا هر نژاد دیگر- همه یک ویژگی مشترک دارند: این عقیده که کتاب ها به شدت خطرناک‌اند؛ آن‌ها انسان‌ها را به تفکر وامی‌دارند.

اما برخلاف کتاب‌ها، نقاشی هرگز او را از خود دور نمی‌ساخت یا باعث نمی‌شد دیگر زندگی‌ها را تجربه کند-کاملاً برعکس، نقاشی او را به درون خودش پرتاب می‌کرد.

-خب پس اون قصدش از نابودی ما چیه؟ -چون ما خطرناکیم. ما از نژادی هستیم که می‌تونیم با آریایی‌ها مقابله کنیم. ما آدمهایی هستیم که میتونیم با برتری اون‌ها مقابله کنیم. واسه همین هم هست که قصد حذف کردن مارو دارن.

همیشه یکسری بودند که می‌گفتند:"بیچاره! اون ترسیده آخه فقط یه بچه ست." دیتا با خود فکر میکرد:"یک بچه؟اصلا این‌طور نبود. شما براي بچه بودن حتما باید بچگی هم می‌کردید."

توی صفحه‌های کتاب‌ها، خِرد و دانش آدم‌هایی هست که اون‌ها رو نوشتن. کتاب‌ها هیچ‌وقت حافظه‌شون رو از دست نمی‌دن.

-این‌طوری حرف نزن! خدا قهرش می‌گیره. -از این بیشتر دیگه؟ -تو رو می‌بره جهنم. - ما همین الانش هم توی جهنمیم.

آدم‌های شجاع اون‌هایی نیستن که نمی‌ترسن. آدم‌های شجاع اون‌هایی هستن که می‌تونن به ترسشون غلبه بکنن.

در آشویتس، زندگی انسان به قدری بی‌ارزش است که دیگر کسی حتی یک گلوله هم خرجش نمی‌شود؛ در آن‌جا ارزش یک گلوله بسیار بیشتر از ارزش یک انسان است.

در فضای وحشتناکی که در آن ساکن بودند، این کتاب‌ها یادآور زمان‌های خوشی بود که واژه‌ها صدایشان از مسلسل بالاتر بود.