بریده‌های کتاب بهار برایم کاموا بیاور

وقتی محاکمه میشوم، دلم میخواهد تو هم باشی،نه این که تنها باشم و همه چیز آوار شود روی سرم.

انگار روی شانه هایش مسکن ریخته بودند؛ آخر هرکه را بغل می گرفت آرام می شد!

با ناخن‌هایم توی موهایت رعد‌وبرق ساختم.چشم‌هایت را بستی و گفتی:《اگه خیالم بابت تو راحت باشه،بهترین روزهای عمرم رو می‌گذرونم الآن.》

زمان که گم شود، حتا کلمات هم گم می شوند. یادم نمی آید کجا بوده ام. خانه ی من که اینجا نیست. یک نفر دیگر با من هست. شاید اورا گم کرده ام.

سایه‌اش را حس میکردم ، سایه هم نبود. شاید سنگینی بودنش را جایی گوشه اتاق میدیدم....

نمیدانم چرا هرکس را بغل می‌کنی آرام می‌شود. انگار روی شانه‌هایت آرامبخش ریخته‌اند.