بریده‌ کتاب‌های تهران تا تیرانا: خاطرات مسعود خدابنده؛ عضو سابق سازمان مجاهدین خلق و سرتیم حفاظت از مسعود رجوی

به باور خدابنده، که در سال 5731 از سازمان جدا شد و امروز خارج از ایران به سر می برد، سال های حضورش در فرقۀ رجوی، سیاه ترین سال های عمرش بوده است. از این رو، امروز بنا را بر افشاگری و واگویی ناگفته ها گذاشته است. اتفاقاً فرقۀ رجویه هم دل خوشی از او ندارند؛ در رسانه های سازمان از او به عنوان «شیطان بنده» یاد می شود و این، عمق کینۀ منافقین از مسعود خدابنده را می نمایاند

"ساواک" واژه‌ای بود که با شنیدن آن بلافاصله عرق سردی بر پیشانی می نشست... با وجود ترس عمومی از ساواک، تمام پشت پرده بر مردم پوشیده نبود. بوی فساد دربار به آسانی به مشام همه می رسید و در هر کوچه و بازار به وضوح لمس می شد.

رده های بالای سازمان به خوبی می دانستند از روز اول بنا نبوده مجاهدین هیچ علاقه و ارادتی به آیت الله خمینی داشته باشند و همه چیز صرفاً یک مانور تاکتیکی بوده و بس. این مسئله دربارۀ دیگران (از جمله آقایان طالقانی و منتظری) هم صدق می کرد؛ یعنی «پدر» خطاب کردن آیت الله طالقانی به هیچ وجه مبنای اعتقادی نداشت؛ بلکه هدف مجاهدین، یافتن راه نفوذی در میان روحانیون بود.

سازمان که بعد از شکست کودتای ۳ خرداد ۱۳۶۰، بلافاصله به فرانسه و از آنجا به عراق رخت عزیمت بست و به طور علنی برروی هم وطنانش اسلحه کشید، بعد از سقوط صدام به سرعت از یک سازمان نظامی تروریستی به رهبری مسعود رجوی و زیر چتر صدام حسین، به یک سازمان امنیتی تبلیغاتی به رهبری مریم عضدانلو و زیر چتر ترکی الفیصل تبدیل شد.

چه کسی فکر می کرد حکومت صدام با پشتیبانی همه کشور های جهان نتواند بعد از هشت سال، حداقل خوزستان را از این جدا کند؟ چه کسی فکر می کرد که آیت الله منتظری جانشین آیت الله خمینی نخواهد بود؟ تا جایی که یادم هست، سازمان مجاهدین خلق تا مدت ها گیج و منگ بود و بعد هم در خودش فرورفت و از همان زمان هر روز فرقه ای تر شد. فرقه رجوی، بعد از سرخوردگی در عملیات فروغ [مرصاد] و پس از اعلام رهبری آیت الله خامنه ای، دیگر سازمان قبلی نبود و به طور کامل ورشکسته شد.

از منظر راقم این سطور، دو ویژگی مهم مسعود خدابنده در روایت خاطراتش، حافظۀ مثال زدنی و قدرت تحلیل بالای اوست که همین دو عامل خاطرات او را خواندنی تر می کند. ارتباط بسیار نزدیک خدابنده با مسعود و مریم رجوی و اطلاعات ذی قیمتی که از سرکردۀ فرقۀ منافقین دارد، خاطرات او را جذاب تر کرده است.

اهداف ترور ها اصلا مهم نبود؛ بلکه سر و صدا مهم بود.

رجوی تصور می کند انتخابات نقطه ضعف دشمن است. ... او معتقد است انتخابات ایران فرصت مناسبی برای تقابل با جمهوری اسلامی است.

اصلا یکی از دلایلی که مجاهدین را بعد از سقوط صدام به آلبانی منتقل کردند، همین فساد گسترده در سیستم این کشور است. آلبانی در اروپا به عنوان دروازه قاچاق مواد مخدر، فساد مالی و قاچاق سلاح شناخته می شود.

اصلاً یکی از عمده ترین کارهایی که برای چیره شدن بر فرد در سازمان انجام می گرفت (و بعدها من نیز به عنوان یکی از ارکان رده بالای سازمان، خودآگاه و ناخودآگاه این تئوری را بر روی بقیۀ اعضا پیاده کردم) قطع رابطه با بیرون، ازبین بردن استقلال مالی و وابسته کردن فردبه تشکیلات، قطع رابطه با دوست و آشنا و مادر و پدر، ازدواج تشکیلاتی و در یک کلمه غرق کردن کامل انسان در گرداب تشکیلات بود. پایان دادن به این نوع از وابستگی واقع مشکل است. شما اگر به ساحل دسترسی نداشته باشید، هیچ گاه قایق را ترک نمی کنید. مشکلی که همین الان هم نفرات سازمان با آن دست وپنجه نرم می کنند و توانایی ترک تشکیلات را ندارند.

از نظر من، یکی از بزرگ ترین خیانت های محمدرضا پهلوی به ملت ایران آن بود که توانایی تفکر را از جوانان سلب کرد. آن روزها جوان ها نه تنها اجازۀ تفکر نداشتند، بلکه حتی فرصت آن را هم نمی یافتند که بنشینند و اندکی تامل کنند.

اسلامِ مجاهدین خلق با اسلام های دیگر کاملا مجزاست. در اسلام رجوی دزدی از مادر به نفع رهبری ثواب دارد. قتل برادر به خاطر منافع سازمان واجب عینی است. قدم زدن در پارک اگر در جهت منافع مریم رجوی نباشد، گناه کبیره است و... [در اسلام رجوی] نماز و روزه شعایر نیست. شعایر می شود: دفاع از منافع رهبریِ سازمان.

موردی که امسال توجه من را جلب کرده، تغییر خط این ترول ها* است. یعنی خط جدیدشان فحاشی و تهدید و به قولی کثافت پراکنی است. در خط جدید دیگر به هیچ وجه بحث نمی کنند، دلیل نمی آورند، دنبال تبلیغ نیستند. فقط فحاشی می کنند. اگر مثلا قصد داشته باشی رای بدهی یا مخالف نظراتشان مطلبی بگویی ناسزا می گویند. به بدترین لحن سعی میکنند مردم عادی را از صحبت کردن و فعال بودن در مسائل اجتماعی نا امید کنند. *ترول ها: اوباش مجازی، کسانی که با رفتار مخرب در فضای وب به دنبال جلب نظر کاربران، ایجاد تشنج و بیان مطالب محرک و توهین آمیزند.

آن ها [غرب و گردانندگان سازمان] نمی خواهند سازمانی را که خرجش را می دهند بیاید و دمکراتیک عمل کند. راندمان کار مجاهدین خلق اساسا به دیکتاتوری و فرقه ای عمل کردن آن است؛ چه در زمان صدام و چه اکنون که مشترکا توسط عربستان سعودی و اسرائیل اداره می شود.

روند جدایی من از سازمان از یکی دو سال قبل شروع شد و ریشۀ آن به تناقضات سیاسی، نقض حقوق بشر در داخل سازمان، فاصله گرفتن از آنچه مؤسسان سازمان بیان کرده بودند، فرقه گرائی و شخص پرستی و در سال های آخر،افتخار علنی به مزدوری برمیگشت

یکی از عمده ترین کارهایی که برای چیره شدن بر فرد در سازمان انجام می گرفت،، قطع رابطه با بیرون، از بین بردن استقلال مالی و وابسته کردن فرد به تشکیلات، قطع رابطه با دوست و آشنا و مادر و پدر، ازدواج تشکیلاتی و در یک کلمه غرق کردن کامل انسان در گرداب تشکیلات بود. پایان دادن به این نوع از وابستگی واقعا مشکل است. شما اگر به ساحل دسترسی نداشته باشید، هیچ گاه قایق را ترک نمی کنید.

بعد از عملیات فروغ جاویدان [مرصاد]، سازمان پی برد که ایجاد فهرست های ساختگی، بازدهی چشمگیری، به ویژه در مجامع بین المللی، برای مجاهدین خلق دارد؛ از این رو از آن زمان، این روند تشدید شد و این کار سیستماتیک ادامه پیدا کرد تا جایی که "کشته سازی" جایگاه بالاتری از "تروریسم" گرفت.

مصرف مجاهدین خلق این روزها "تولید تنفر" است به امید اینکه این تنفر، تنش ها را افزایش دهد. ... آمریکایی ها می خواهند به ایرانیان اعلام کنند: ما آن قدر از شما متنفریم که قاتلان هفده هزار نفر از هم وطنانتان را حمایت و تغذیه می کنیم.